بزرگنمايي:

آریا بانو -
جهان خوشبخت چه شکلی است؟ این اولین سوالی است که مرشد میشو کارتونیست 24 ساله بنگلادشی با مجموعه تصویرسازی های خود با عنوان «The GLOBAL HAPPINESS CHALLENGE» به معنی «چالش جهان خوشبخت» پیش رویتان می گذارد. او در تصویرسازی هایش نشان می دهد که عکس های تلخ ناشی از تهاجم می تواند خالق لحظه های شیرینی باشد . لحظه هایی که در عکس موجود نیست اما می توان آن را تصور کرد .گفت و گوی ما رابا «مرشد میشو» کارتونیست بنگلادشی درباره چگونگی شکل گرفتن این تصویرسازی ها که این روزها در فضای مجازی با استقبالی عجیب مواجه شده است ، در ادامه خواهید خواند.
درباره مرشد میشو
این کارتونیست جوان متولد 29 جولای 1993 است و در داکا پایتخت بنگلادش زندگی می کند. او می گوید در اتاق زیبایی در پشت بام خانه پدری اش زندگی می کند و ایده هایش را برای جهان زیباتر از همان چند متر مربع به دنیا صادر می کند. او دانش آموخته رشته مهندسی کامپیوتر است اما طراحی کارتون را به صورت حرفه ای دنبال می کند و با بسیاری از روزنامه ها و نشریه های بنگلادشی همکاری دارد. او از استقبال ایرانی ها شگفت زده شده و ازاین بابت هم خوشحال است و هم قدردان. مرشد می گوید هنوز آن قدر خوش شانس نبوده که به ایران سفر کند اما سفر به ایران جزو آرزوهایش است.
به جز ایران، کدام کشورها واکنش مثبتی به این چالش داشتند؟
هند، اندونزی، افغانستان و... .من معتقدم این آثار به کشورهای دیگرهم خواهد رسید. مردم این تصویرسازی های سریالی را دوست داشتند و از من می خواهند در این زمینه بیشتر کار کنم. آن ها می گفتند که چالش جهان خوشبخت، دلشان را لرزانده و با آن گریه کرده اند. برخی هم می گفتند دیدن این تصویرسازی ها آن ها را امیدوارتر می کند.
ایده این تصویرسازی ها از کجا شروع شد؟
در آغاز سال جاری، عکس های زیادی از قربانیان جنگ به شکل همه گیری در رسانه ها منتشر شده بود. برخی دوستانم آن ها را در شبکه های اجتماعی شان به اشتراک می گذاشتند و این عکس ها به طور ناخواسته در خبرخوان من قرار می گرفت. این ظلم برای من قابل قبول نبود و آرزو می کردم این عکس ها را نبینم. من در نهایت می توانستم از دیدن آن ها اجتناب کنم اما نمی توانستم ذهنم را از آن ها دور کنم. این ها مرا عصبی می کرد و اجازه نمی داد شب ها بخوابم. نیمه شب 25 فوریه از خودم پرسیدم:«اگر نمی خواهم این ظلم را ببینم، چه می خواهم ببینم؟ ذهنم پاسخ داد:«من می خواهم لبخند آن ها را ببینم. من می خواهم مردم را خوشحال ببینم.» عکس پدری گریان که بچه اش را در آغوش گرفته بود و می دوید برداشتم (به گمانم از موصل عراق باشد) و با تصویرسازی از آن موقعیت تلخ یک لحظه شاد ساختم. بعد از تمام کردن این تصویر آن را به یکی از دوستانم به نام آنیک خان نشان دادم و از او خواستم مربی ام باشد و یک شعر به همراه نامی برای این تصویرسازی های سریالی پیشنهاد دهد. او از این پیشنهاد استقبال کرد و جمله ای به بنگالی نوشت به این معنی که «من فقط می دانم چطور نقاشی کنم/چطور غم و اندوه را بپوشانم». آنیک خان معتقد بود شادی چالش اصلی این روزهای دنیاست و به همین دلیل «چالش جهان خوشبخت» را پیشنهاد کرد. این طور بود که من صبح روز بعد یعنی 26فوریه تصویرسازی ها را در صفحه فیس بوکم به اشتراک گذاشتم و ادامه اش را خودتان می دانید. آن ها با استقبال زیادی مواجه شدند و این ایده دیده شد.
از این پس با انتشار این تصویرسازی ها چه هدفی را دنبال می کنید؟
وقتی مردم احساسات شان را بعد از دیدن چالش دنیای خوشبخت با من به اشتراک می گذاشتند و برایم دعا می کردند احساس خوشبختی می کردم. چند هنرمند فرصت داشته اند در زمان زنده بودن خود بازخورد کارهای شان را ببینند؟ صادقانه می گویم در آن لحظات خودم را بسیار خوشبخت می دیدم. اگر این کار کوچک من تاثیر به این بزرگی داشته است، اگر همه مردم جهان با هم همراه شوند چه تاثیر مثبتی به همراه خواهد داشت؟ در واقع بمب و سلاح نمی تواند صلح بیاورد و این ذهن و تفکر مثبت ماست که صلح آور است. اگر تنها ذهن یک نفر از آثار هنری من، تکان مثبتی بخورد، من موفق شده ام.
روزنامه خراسان