بزرگنمايي:

آریا بانو - "گزارش خطر جهانی سال 2018" به لزوم حفاظت از ‌کودکان در برابر فجایع اختصاص داده شده و در این گزارش با تأکید بر این که کودکان رنج اصلی ناشی از جنگ‌ و سایر فجایع را بر دوش می‌کشند راهکارهایی برای مقابله ارائه شده است.

به گزارش ایسنا، زلزله اکوادور در آوریل 2016 را بسیاری به یاد دارند؛ زلزله‌ای مهیب به بزرگی 8/ 7 ریشتر در شمال غربی این کشور که 660 نفر را به کشتن داد و بیش از 80 هزار نفر را آواره و 560 مدرسه را ویران کرد.
کودکان، قربانیان اصلی پیامدهای این زلزله بودند. آن‌ها والدین خود را از دست داده و به حال خود رها شدند. یک سال طول کشید تا کمک‌های سازمان بین‌المللی "پلان" بتواند مشمول 36هزار و 900 کودک ‌به‌جا مانده از این زمین‌لرزه شود.
این مثال میزان آسیب‌پذیری کودکان در برابر فجایع را نشان می‌دهد. با توجه به اهمیت این مسئله "گزارش خطر جهانی سال 2018" که از سوی انجمن "توسعه کمک می‌کند" در آخن و دانشگاه "رور" بوخوم آلمان منتشر شده به همین موضوع پرداخته است.
بنابر گزارش اخیر دویچه‌وله، پتر موکه، مدیرعامل انجمن "توسعه کمک می‌کند" در این باره می‌گوید: میزان آسیب‌پذیری کودکان در فجایع از بزرگسالان بیش‌تر است، زیرا آن‌ها نه تنها از نظر جثه آسیب‌پذیرترند بلکه از نظر قانونی هم از حمایت کمتری برخوردارند.
او ادامه می‌دهد: با وجود این که کنوانسیون بین‌المللی حقوق کودک حقوقی را برای این گروه سنی تعیین کرده اما آن‌ها مشکل‌تر می‌توانند در دفاع از خود اقدامی کنند و این شرایط به‌ویژه بعد از یک فاجعه سخت‌تر می‌شود.
سونامی سال 2011 در جنوب شرقی آسیا نشان‌دهنده موقعیت دشوار کودکان در رویارویی با این گونه فجایع بود. دو هزار و 800 کودک در این سونامی بی‌سرپرست شدند.
زلزله هاییتی در سال 2010 نیز از همین دست بود. در این زلزله حدود هفت هزار و 300 بچه بی‌پناه به دست قاچاقچیان انسان در جمهوری دومینیکن، کشور همسایه افتادند. بعد از طوفان سال 2008 در میانمار هم صدها کودک مجبور شدند خدمتکار منازل شوند.
"گزارش خطر سال 2018" چشم‌انداز برخی مناطق را به دلیل وجود جنگ، درگیری، مشکلات و فجایع طبیعی بسیار تأثرانگیز توصیف کرده است.
کشورهای در معرض خطر
در این گزارش آمده است: هر جامعه‌ای می‌تواند با گام‌هایی که برمی‌دارد اثرات فجایع را کمتر یا زیادتر کند. مثلا رعایت مقررات ساخت و ساز و راهکارهای مقابله با حوادث غیرمترقبه و فقرزدایی از گام‌هایی‌ هستند که می‌توانند اثرات مصیبت‌ها را کم‌رنگ‌تر سازند.
طبق "فهرست خطر جهانی" وانواتو، تونگا و فیلیپین در زمره پرخطرترین کشورها محسوب می‌شوند.
همچنین یکی از کشورهایی که کودکان ‌آن در حال حاضر بیشترین رنج را تحمل می‌کنند یمن است. این کشور از سه سال و نیم پیش تا کنون درگیر جنگی داخلی است که بیش از همه فشارش بر غیر نظامیان وارد می‌آید. میلیون‌ها نفر تنها در درون این کشور آواره شده‌اند. آن‌ها نه تنها در معرض خشونت‌های نظامی‌ قرار دارند بلکه پیامدهای خشکسالی درازمدت را نیز به دوش می‌کشند. در عراق نیز وضعیت دشواری حاکم است.
پتر موکه، مدیرعامل انجمن "توسعه کمک می‌کند" می‌گوید: این کشورها برای این که در شرایط جنگی به بلایای طبیعی واکنشی مناسب نشان بدهند از حداقل ظرفیت نیز برخوردار نیستند. در این کشورها کودکان زیادی در اردوگاه‌های آوارگان و محیطی کاملا ویران به سر می‌برند که از حداقل امکانات آموزشی و پزشکی بی‌بهره است.
لزوم تقویت حفاظت از کودکان
تجارب مربوط به این فجایع لزوم اجرای تدابیر مربوط به حفاظت از کودکان را دو چندان می‌کند. کنفرانس جهانی کاهش فجایع در کوبه ژاپن در ژانویه 2015 نیز به همین نکته اشاره داشت. شعار این کنفرانس این بود: «دنیایی امن‌تر برای همه».
در این کنفرانس طرحی تصویب شد که در آن حمایت از کودکان اولویت داشت. محور این طرح ایجاد شبکه‌های امنیت اجتماعی، برنامه‌های بازسازی و مراقبت‌های روانی و اجتماعی با هدف کمک به کودکان برای غلبه بر پیامدهای روانی فجایع بود.
بنابر گزارش دویچه‌وله، نویسندگان "گزارش خطر جهانی سال 2018" خواستار گسترش حفاظت از کودکان به‌ویژه در کشورهایی شده‌اند که حوادث نامترقبه طبیعی در آن‌ها رایج است. آن‌ها می‌خواهند طرح‌هایی برای بهبود زندگی و پیشرفت کودکان در این مناطق ریخته شود.
آن‌ها همچنین خواستار دخالت دادن کودکان در این برنامه‌ها شده و می‌گویند، برای آن که آن‌ها بتوانند خطرات را شناسایی و درک کنند باید راهبردها و برنامه‌های عملی برای همیاری کودکان طرح‌ریزی کرد. تنها از این طریق می‌توان اطمینان بخشید که حفاظت از کودکان در جریان یک فاجعه و بعد از آن می‌تواند به شکل مؤثر عمل کند.
انتهای پیام