بزرگنمايي:

آریا بانو - وحشتزدگی پاسخ طبیعی بدن به موقعیت ترسناک و خطرناک است
اغلب از موارد کوچک آغاز می‌شوند، به عنوان مثال نمی‌توانید به راحتی نفس بکشید یا ضربان قلبتان سریع‌تر از حد معمول می‌شود...
اغلب افراد در این مواقع، اگر به آن‌ها توجه نموده باشید، بی‌ادبانه از اتاق خارج می‌شوند، احساس خفگی می‌کنند یا در مخمصه می‌افتند.اما شما اینطور نیستید. ضربان قلبتان بالا می‌رود، نفس کم می‌آورید، و عرق می‌کنید، می‌لرزید یا احساس تهوع به شما دست می‌دهد. در موارد حادتر، قوه‌ی بینایی تار می‌شود و احساس می‌کنید در حال فروپاشی هستید، اما گاهی نیز آنچه تجربه می‌کنید، از تمام موارد بالا کاملاً متفاوت است. در تمام موارد فقط بر یک مورد تمرکز کنید: سلامتی.
تمام افرادی که تا به حال حمله‌ هراس را تجربه نموده‌اند، حداقل یکی از موارد بالا برایشان آشناست. در مواردی این ترس‌ها با یک عامل خاص( فضای بسته، ترس از پرواز) تحریک می‌شود، یا حتی مرموز‌تر می‌گردد. در هر حال، این علائم پاسخ بدن به یک محرک است: ترس.
دکتر آن ماریه آلبانو، مدیر کلینیک دانشگاهی اضطراب و اختلالات مرتبط معتقد است، حمله‌ی هراس، هجوم ناگهانی علائم جسمی ناشی از پاسخ بادامه‌ی مغز به حس خطر است.
در اغلب موارد، وحشتزدگی پاسخ طبیعی بدن به موقعیت ترسناک و خطرناک است. اما حتی اگر وحشتزدگی بدون هیچ دلیل آشکاری بروز کند، حملات همواره عصبی تلقی نمی‌شوند.
آلبانو معتقد است، اضطراب، حسی است طبیعی. افراد معمولی نیز گاهی دچار حملات عصبی می‌شوند، اما آن را کنترل کرده و به حیات خود ادامه می‌دهند.
هنگامی که اضطراب به امری دائمی بدل شود و فرد با ترس از آن به حیات خود ادامه دهد، تبدیل به یک اختلال شده و مسئله‌ی مهمی قلمداد می‌شود. آلبانو تشریح می‌کند، هنگامی این حس اختلال عصبی خوانده می‌شود که فرد با ترس از این حس فیزیکی زندگی کند و همواره زندگی خود را بر مبنای فرار از رفتار تغییر دهد.
طبق آمار منتشر شده از سوی انجمن اضطراب و افسردگی، حدود شش میلیون بزرگسال امریکایی حملات عصبی را تجربه کرده‌اند. آلبانو می‌گوید، حملات عصبی عودکننده می‌توانند ناشی از عوامل چندگانه از جمله زمینه‌ی فرد در تجربه‌ی اضطراب، اضطرابی شدیدتر از دیگران، یا ترس از شرایط خاص، شرایطی که شاید فرد هر روزه با آن روبرو می‌شود، باشد.
بیشتر بخوانید: فروپاشی عصبی چیست و چه علائمی دارد؟
او در ادامه می‌افزاید که ژنتیک نیز یک فاکتور اساسی به شمار می‌رود. (اضطراب اغلب مورثی است.) حتی تکنیک‌های تربیتی والدین نیز می‌تواند زمینه‌ی اضطراب بیشتر در بزرگسالی باشد.
گزینه‌های درمان برای اختلالات عصبی اغلب با مراجعه به روانپزشک یا روانشناس آغاز می‌شود تا روش‌های درمانی رفتارشناختی را اعمال نمایند. آلبانو می‌گوید، درمان رفتارشناختی به فرد آموزش می‌دهد تا اضطراب خود را کنترل کند، اضطرابش را آرام سازد و به جای اجتناب از موقعیت‌های استرس‌زا آن‌ها را کنترل کند. داروهای ضد اضطراب نیز موثر واقع می‌شوند.
اما اگر خود را بدون دارو، درمان‌های رفتارشناختی یا روش‌های ایمن‌سازی در بحبوحه‌ی حملات عصبی یافتید، چه باید کرد؟
آلبانو می‌افزاید، گرچه کلیشه‌ایی به نظر می‌رسد، اما نخستین اقدام ضروری نفس‌ کشیدن‌های عمیق است. تمام توجه خود را بر دم و بازدم‌های عمیق متمرکز کنید تا آرام‌تر شوید، به آرامی نفس خود را به درون بفرستید و سپس بیرون دهید.
سپس، بی‌آنکه بر آنچه موجبات ترس شما را فراهم می‌سازد، تمرکز کنید، نسبت به امور اطراف تآمل کنید تا دریابید چه اتفاقی رخ داده است. به عنوان مثال، ممکن است احساس کنید دیوارهای فضای تنگ به شما نزدیک‌تر می‌شوند، حال آنکه در واقعیت، شما فقط در اتاق کوچکی هستید.
چنانچه این تکنیک‌ها موثر واقع نشد، تلاش کنید تا بخندید. نه، واقعاً بخندید. قاه قاه خندیدن یکی از بهترین روش‌های مبارزه با اضطراب است. سعی کنید موضوع خنده‌داری که دوستتان برایتان تعریف کرده را در ذهن مرور کنید، یا موضوع ویدئوی مضحکی که دیروز تماشا کرده‌اید را به یاد آورید، زیرا این تکنیک کمک می‌کند تا لحظه‌ی حمله‌ی عصبی را پشت سر بگذارید.
منبع: آی بانو