بزرگنمايي:

آریا بانو -
اصول تربیتی؛ از نوزاد تا نوجوان
٧٥
٠
پارسه گرد / هر چه فرزندتان بزرگتر شود بهتر روابط بین عمل و نتایج آن را درک خواهد کرد، بنابراین می‌توانید قوانین خانه را به او یاد بدهید.
قبل از اینکه فرزندتان را برای رفتاری تنبیه کنید، چیزی که از او انتظار دارید را برایش توضیح دهید. مثل: اولین باری که فرزند 3 ساله‌تان برای تزیین کردن دیوار اتاق نشیمن از مداد رنگی‌هایش استفاده کرد، باید برای او توضیح دهید که اجازه این کار را ندارد و اگر دوباره این کار را تکرار کند چه اتفاقی میفتد و حالا باید دیوار اتاق را خودش تمیز کند یا دیگر نمی‌تواند تا آخر آن روز از مداد رنگی‌هایش استفاده کند.
اگر چند روز بعد این اتفاق تکرار شد به او یادآور شوید که مداد رنگی فقط برای استفاده روی کاغذ است و فرجامی را که گفته بودید با انجام این کار او، انجام می‌دهید، عملی کنید.
هرچه والدین زودتر این الگوی "من قوانین را تعیین می‌کنم و از تو انتظار دارم گوش دهی و نتایج آن را بپذیری" را مقرر کنند، بهتر خواهد بود. با اینکه بعضی اوقات برای والدین راحت‌تر است که گاهی بعضی از رفتارهای بد را نادیده بگیرند و آن تنبیه همیشگی را برای آن اجرا نکنند، اما این رویکرد جالبی نیست. داشتن ثبات قدم، رمز تربیت مؤثر است و تصمیم‌گیری در مورد قوانین برای والدین خیلی مهم است (والدین به همراه هم نه به طور جداگانه).
وقتی تصمیم گرفتید که چه رفتارهایی باید مورد تنبیه قرار بگیرند، فراموش نکنید که برای رفتارهای خوب هم پاداش تعیین کنید. اثرات مثبت آفرین گفتن‌ها را دست کم نگیرید، تربیت کردن فقط تنبیه نیست، بلکه شناختن رفتارهای خوب هم هست. برای نمونه، اینکه بگویید، "من به تو افتخار می‌کنم که اسباب بازی‌هایت را به بقیه کودکان هم دادی" اثر بیشتری نسبت به تنبیه کردن کودک به خاطر رفتار عکس آن دارد. دقت کنید، زمانی‌که می‌خواهید فرزندتان را تحسین کنید، کاری که برای آن تحسین می‌شود را مشخص کنید.
اگر فرزندتان صرف نظر از واکنش شما، رفتار غیر قابل قبول خود را ادامه داد، جدولی درست کنید که هر کدام از روزهای هفته در آن یک خانه داشته باشند. تصمیم بگیرید که قبل از تنبیه چند مرتبه فرزندتان می‌تواند یک رفتار بد را تکرار کند یا چند مرتبه باید یک رفتار خوب را نشان دهد تا به او پاداش بدهید.
جدول را روی یخچال نصب کنید و هر روز رفتارهای خوب و بد را در آن یادداشت کنید. این سبب می‌شود حساب کارها در دست شما و فرزندتان باشد. اگر این روش اثر داشت، فرزندتان را برای یاد گرفتن کنترل رفتارهای بد خود تشویق کنید.
برای کودکان این سن روش فاصله انداختن (سکوت تربیتی Time Out) نیز می‌تواند اثر داشته باشد. محل مناسبی را به این منظور تعیین کنید که هیچ چیزی برای پرت کردن حواس در آن نباشد و سبب شود که فرزندتان در آن محل به رفتار خود فکر کند. یادتان باشد، فرستادن کودک به اتاقی که در آن کامپیوتر، تلویزیون یا امثال آن هست، هیچ اثری نخواهد داشت. طول مدت زمان را طوری انتخاب کنید که بر فرزندتان اثرگذار باشد. متخصصین می‌گویند که به ازای هر سال از سن، یک دقیقه زمان لازم است. برخی دیگر از متخصصین سفارش می‌کنند که این فاصله را تا مدتی ادامه دهید که کودک آرام شود.
خیلی مهم است که کار درست را به فرزندمان یاد بدهیم نه این‌که فقط بگوییم چه کاری غلط است. برای نمونه به جای اینکه بگویید "روی مبل نپر" سعی کنید بگویید، "بنشین روی مبل و پاهات رو بگذار روی زمین"
6 تا 8 سال
روش فاصله انداختن و عاقبت کار، روش‌های تربیتی مفیدی برای این گروه سنی است.
در مورد این گروه سنی هم داشتن ثبات قدم در تربیت نقش مهمی دارد. سعی کنید به هر حرفی که می‌زنید عمل کنید، در غیر این صورت قدرت و نفوذ خودتان را زیر سؤال می‌برید. کودکان باید باور کنند که به هر حرفی که می‌زنید عمل می‌کنید. این به آن معنی نیست که نمی‌توانید یک شانس دوباره به کودک‌تان بدهید، اما باید کاری که می‌گویید را انجام دهید و در واقع شما در عمل باید همان چیزی باشید که می‌خواهید کودک‌تان از آن پیروی کند نه این‌که تنها راجع به رفتارهای خوب حرف بزنید و خودتان برعکس آن‌را عمل کنید.
دقت کنید در موقع عصبانیت تهدیدهای تنبیهی غیر واقعی تعیین نکنید (در را ببند و گرنه دیگه اجازه نمیدم تلویزیون تماشا کنی!) زیرا انجام ندادن آن تهدید، همه تهدیدهای شما را بی اثر جلوه می‌دهد.
تنبیه بزرگ نیز، قدر و ارزش شما را به عنوان پدر یا مادر از بین می‌برد. اگر دختر یا پسرتان را برای یک ماه تنبیه کنید، او دیگر انگیزه‌ای برای تغییر رفتارش نخواهد داشت زیرا دیگر همه چیز از او گرفته شده است. فراموش نکنید اگر همیشه برای هر کاری عصبی باشید در نهایت فرزندتان از شما حساب نخواهد برد؛ چون نقطه اوج تنبیه شما را دیده است.