بزرگنمايي:

آریا بانو -
چرا برخی از ما فقط دیگران را مقصر ناکامی معرفی می کنیم؟
٢
٠
خراسان / ادعاهای سرمربی این روزهای استقلال که از قهرمانی ناامید شده است درباره نقش وزیر، معاون وزیر و... در نتیجه نگرفتن تیم‌اش، سر و صدای زیادی به پا کرده اما واقعیت این است که «مجیدی» ستاره توانمند دیروز و مربی محبوب استقلال تنها کسی نیست که در هفته‌های پایانی لیگ، همه را به واسطه نقش‌شان در نتیجه نگرفتن متهم می‌کند. در روزهایی که تیم‌ها یکی یکی شانس قهرمان شدن را از دست می‌دهند، پیش می‌آید که سرمربیان تیم‌های پرطرفدار به نوعی همه را مسبب نتیجه نگرفتن خود قلمداد و تیم‌شان را به عنوان مجموعه‌ای که به او ظلم شده، معرفی می‌کنند. البته بگذارید واقع‌بین‌تر باشیم، این سبک رفتار که همه مقصرند غیر از خودم، مختص «مجیدی» یا برخی دیگر از سرمربیان نیست، برخی از ما نیز ممکن است چنین عادتی در محیط کار یا زندگی خانوادگی داشته باشیم. راستی چرا برخی از ما از چنین سبکی در زندگی خود استفاده می‌کنیم؟
توانایی‌هایی که ممکن است زیر سوال برود!
افرادی که به توانایی‌های خود باور ندارند، بیشتر ممکن است این الگوی رفتاری را تکرار کنند. به عنوان مثال کارمندی با این که خودش می‌داند توانایی‌های لازم را ندارد اما به دلیلی ارتقا گرفته حالا به عنوان مدیر باید پـاسـخ گـوی عملکرد زیرمجموعه خودش باشد. این کارمند برای این که به دیگران نشان دهد که مستحق این ارتقا بوده، احتمال زیادی دارد که در برابر هر انتقادی سریع موضع‌گیری کند و انگشت اتهام را به سمت دیگران نشانه برود.
هیچ فردی در حدی نیست که بتواند ایرادی را متوجه من کند!
افرادی که بیش از حد خود را قبول دارند، گروه دومی هستند که از این سبک استفاده می‌کنند. این گروه برخلاف گروه اول، آن قدر خود را قبول دارند که نمی‌توانند تحمل کنند کسی کاستی‌های آن‌ها را متذکر شود. در نتیجه نیز تمام تلاش‌شان معطوف به این خواهد بود که خود را مطابق آن چه تصور می‌کنند، بی‌عیب و نقص نشان دهند. گاهی اوقات البته این تعریف و تمجیدهای اطرافیان است که این ذهنیت «من عالی هستم» را تقویت می‌کند و اجازه نمی‌دهد فرد به نقایص خود توجه کند.
اگر بگویم مقصرم، چه اتفاقی خواهد افتاد؟
افرادی را که می‌ترسند مسئولیت قبول کنند می‌توان گروه سوم در این خصوص در نظر گرفت. ترس از پذیرش مسئولیت در برخی افراد این‌قدر شدید است که ممکن است حتی زمانی که نتیجه حاصل شده چندان هم بد نیست، نتوانند به نقش خود در کسب آن اذعان کنند. اما چرا برخی این قدر از قبول مسئولیت نتیجه عملکرد خود می ترسند؟ نامشخص بودن واکنش اطرافیان، نداشتن اعتماد به نفس کافی، موقت بودن موقعیتی که فرد در آن قرار گرفته و در نتیجه ترس از دست دادن آن، می‌تواند از جمله دلایل این موضوع باشد.
راستی شما در چه وضعیتی قرار دارید؟
در ابتدای یادداشت به رفتار فرهاد مجیدی اشاره کردیم اما بیایید بدون این‌که به داستان مربیان فوتبال فکر کنیم، بر رفتار خودمان در محیط کار و خانواده دقیق شویم. آیا موقعیت‌هایی بوده که سراغ این سبک رفتاری رفته باشید و همه به غیر از خودتان را در ماجرایی متهم کنید؟ اگر چنین بوده، به واسطه چه مسائلی چنین رفتاری را داشته‌اید؟
نویسنده : نرگس عزیزی| کارشناس‌ارشد مشاوره خانواده