بزرگنمايي:

آریا بانو -
طنز/ موارد مشابه من در فضای مجازی!
٢٥
٠
خراسان / من همانی هستم که از عکس گرفتن متنفر بود؛ یعنی درست نقطه مقابل عباس جدیدی. آرزو به دلم ماند که کسی پیدا شود که افق زاویه بدنم را بداند، برای همین در 90 درصد عکس‌هایی که دیگران از من می‌گرفتند فقط با تست دی‌ان‌ ای قابل شناسایی بودم. البته الان اوضاع بدتر هم شده! رویارویی با دوربین جلو یکی از معضلات اساسی زندگی‌ من بود. بزرگ‌ترین فوبیای زندگی‌ام دیدن خودم در دوربین مداربسته مغازه‌ها بود. همه این چند سالی که شما سلفی در آسانسور می‌گیرید، من از روی خودم در آسانسور شرمنده بودم و پشت به آینه در آسانسور می‌ایستادم. یک‌بار که می‌خواستم سوار آسانسور شوم، وقتی روبه‌رویش ایستادم و در باز شد، چشمم به تصویر دختری افتاد که ظرف سه ثانیه قضاوتش کردم، چقدر زشت و بدلباس است و چه اعتماد به نفسی دارد که با این قیافه از خانه بیرون آمده‌است. دو ثانیه بعد فهمیدم که آن تصویر خودم در آینه بود. برای این‌که خودم را ببخشم در همه کارزارهای مجازیِ «دوست داشتن خود» عضو شدم. دو میلیون تومان به حساب یکی از همین استاد بزرگ‌های ورکشاپ اعتماد‌ به‌نفس ریختم و در نهایت دایورت شدم به یک کلینیک زیبایی در فرمانیه تهران. قاعدتاً باید این داستان پایان خوبی می داشت اما خب حالا از عدم تقارن در گونه چپ و راست، انسداد محور مواصلاتی سوراخ چپ بینی به حلق بر اثر فرسودگی و تعمیر بینی و شباهت ظاهری به گارفیلد براثر عمل چشم گربه‌ای رنج می‌برم.
حالا گاهی دلم برای همان تصاویر دوربین‌های مداربسته تنگ می‌شود اما چیزی که می‌بینم شبیه کسی است که تا کنون 9هزار مورد مشابه آن در فضای مجازی به ثبت رسیده است. بعد از بوتاکس، وقتی می‌خندم شبیه تیتراژ آخر فیلم «گودزیلا علیه گیدورا» می‌شوم اما این عمل‌ها دستاوردهای هنری زیادی داشته، کنترات کل نقش شرهای مونث سینمای کشور را برداشته‌ام و قرار است برای کنستانین و جن‌گیر هم در هالیوود دعوت به‌کار شوم. بالاخره همه که قرار نیست مونیکا بلوچی و آنجلینا جولی شوند. ولی کاش دکمه «کنترل + زد» زندگی‌ام را پیدا می‌کردم.
نویسنده : مهدیسا صفری‌خواه | طنزپرداز