بزرگنمايي:

آریا بانو -
حجم عجیب کتک کاری ها و خشونت در فوتبال زنان! 2
k ١.٢
١
تابناک با تو / زندگی در خاورمیانه هیچ‌وقت کسل‌کننده نمی‌شود، چون هر روز با یک غافلگیری تازه روبه‌رو می‌شویم. تصور کنید در کشوری هستید که مهمترین خبر رسانه‌هایش گم شدن سگ خانگی یک خانواده یا جمع شدن دانش‌آموزان قدیمی یک مدرسه در کلیساست. حوصله‌تان سر نمی‌رود؟
اما اینجا هر روز آنقدر خبرهای شگفت‌انگیز می‌رسد که اگر فردا صبح بگویند سه پنگوئن با چتر نجات در میدان منیریه فرود آمده‌اند، چوب‌اسکی خریده‌اند و بعد به طرف افق پرواز کرده‌اند هم کسی خیلی تعجب نمی‌کند!
خبر کتک‌کاری فوتبالیست‌های دو تیم ذوب‌آهن اصفهان و شهرداری سیرجان هم به ظاهر چیز عجیبی نیست. حتی اینکه یک بازیکن با مشت جوری توی صورت رقیب کوبیده که او را به بیمارستان برده‌اند هم برای ما که در زمین‌های چمن و فوتسال چاقوکشی دیده‌ایم، تازگی ندارد.
فوتبال ایران هر چقدر کیفیت نداشته باشد الحمدالله حاشیه‌هایش خوب است، ولی نکته اینجاست این درگیری که عکس‌هایش را آریا جعفری برای ایسنا گرفته است، مربوط به فوتبال زنان است و این بوکسورها هم دختران جوان هستند!
نزدیک به پانزده سال پیش آتوسا حجازی دختر مرحوم ناصر حجازی که یکی از دختران پیشرو در فوتسال ایران بود و خانم گل لیگ فوتسال زنان ایران شد، در یک مصاحبه گفت: «برخلاف حرف‌هایی که در مورد ناسزا گفتن مردان در ورزشگاه‌ها زده می‌شود، اگر یک بار بیایید و از نزدیک مسابقه فوتسال زنان را ببینید تعجب می‌کنید که چه حرف‌هایی می‌زنند!»
وقتی عکس‌ها را دیدم یاد آن گفت‌وگو افتادم. اینکه خشم آنقدر وجودمان را لبریز کرده که زن و مرد ندارد و پایش بیفتد اتفاقاً خانم‌ها هم ممکن است وسط یک مسابقه ورزشی جوری بزنند که طرف بیمارستان لازم شود!
احتمالاً کسانی همین عکس‌ها را بهانه می‌کنند که؛ «ببینید! هی شما از خانم‌ها دفاع می‌کنید که بیان ورزشگاه فضا تلطیف میشه و آقایون فحش نمیدن! این هم سند! نشون میده هیچ تأثیری نداره و چه بسا بدتر بشه، پس دلیلی نداره بیان ورزشگاه»! اما ماجرا فراتر از زنانه مردانه کردن خشونت است.
در جامعه‌ای که بُردن به هر قیمت، دیده شدن به هر قیمت و پولدار شدن به هر قیمت به ارزش و هدف تبدیل شود، هم باید به مفهوم ارزش شک کرد و هم استانداردهای اخلاقی آن جامعه!
وقتی بُردن در یک مسابقه ورزشی را به مرگ و زندگی تبدیل می‌کنیم و یادمان می‌رود ورزش ظرفیت‌ها و کارکردهای دیگری هم دارد، باید منتظر خروجی‌هایی از این دست باشیم. از مشت و لگد تا ترقه و سنگ، از سکته هوادار تا اتهامات درشت و توهین‌های جنسی و ...وقتی باد بکاریم، توفان درو می‌کنیم.
فوتبال دماسنج اجتماعی است. مجالی که امکان نمایش خشم، شادی و آرزوهای افراد یک جامعه را تا حد زیادی فراهم می‌آورد. به جای آنکه این مشت‌ها را از منظر جنسیتی قضاوت کنید برگردید به ریشه‌ها.
به اینکه چرا در مسابقات فوتبال ـ در تمام سطوح ـ این همه تنش داریم؟ خطاست اگر با همان رواداری و مصلحت‌اندیشی همیشگی بگوییم این فقط یک اتفاق بوده و تکرار نمی‌شود! ... این «یک» اتفاق علنی شده است. پیش از آنکه دیر شود، چاره کنید.