بزرگنمايي:

آریا بانو - همزمان با وقوع فاجعه انفجار در هفتم تیر سال 60، آیت الله خامنه‌ای به علت انفجار بمب صوتی در کنار ایشان در بیمارستان به سر می‌بردند و مرحوم هاشمی تلاش می‌کرد این خبر تلخ به ایشان نرسد.

در هفتم تیرماه سال 1360، دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی، در حالی که جمعی از بلندپایه ترین و دل سوزترین مسئولان نظام، همچون آیت اللّه بهشتی رئیس دیوان عالی کشور، چهار وزیر، دوازده معاون وزیر و حدود سی نماینده مجلس در آن جلسه حضور داشتند، با بغض منافقان منفجر شد و 72 یار وفادار انقلاب و امام، با ذکر خدا بر لب و بدن‌های پاره پاره، به دیدار حق شتافتند.
از این رو صفحه مجازی تاریخ ایران و جهان منتسب به دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌اللّه خامنه‌ای به مناسبت سالگرد این واقع تلخ پستی را درخصوص نخستین واکنش آیت‌الله خامنه‌ای به فاجعه هفتم‌تیر و شهادت آیت‌الله بهشتی منتشر کرده است. در ادامه متن کامل این پست را می خوانید:
«نخستین واکنش آیت‌الله خامنه‌ای به فاجعه #هفتم_تیر، و شهادت سیدالشهدای انقلاب اسلامی، حضرت آیت‌الله سیدمحمد حسینی بهشتی‌
‌آیت‌الله خامنه‌ای چگونه از خبر شهادت #آیت‌الله_بهشتی اطلاع یافتند؟ ‌
«در هشتم، نهم این حادثه بود ظاهراً یک هفته‌ یا هشت روزی گذشته بود. من اصرار می‌کردم که برای من ‌رادیو و روزنامه بیاورند. آقای هاشمی گفتند: نه به نظر من هیچ لزومی ندارد شما رادیو بیاورید. حالا خبرهای بیرون خیلی شیرین است، ‌خیلی مطلوب است، که این هم روی تخت بیمارستان این خبرها را بشنود. ‌
من اجمالاً فهمیدم که خبرهای ‌تلخی وجود دارد. گفتم چطور مگر؟ گفت خب همین دیگر، انفجار درست می‌کنند، بعضی‌ها شهید شدند، ‌بعضی‌ها مجروح شدند و به این ترتیب ایشان من را وارد حادثه کرد. من پرسیدم کی‌ها مثلاً شهید شدند، ‌کی‌ها مجروح شدند، ایشان گفت: مثلاً آقای بهشتی مجروح است، من گفتم که ‌در مقایسه‌ی با من مثلاً بدتر از من است بهتر از من است؟ ایشان ‌گفت همین‌جورهاست دیگر، حالا بی‌خود دنبال این قضایا تحقیق نمی‌خواهد بکنی.
ایشان من را در نگرانی گذاشت و رفت. بعد که ایشان رفتند افرادی که دور و بر من بودند نمی‌دانستند که من چقدر خبر دارم و من از آن‌ها بطور ‌آرام، آرام مسأله را گرفتم. یعنی بقول معروف زیر زبانِ آن بچه‌هایی که دور و بر من بودند خود من کشیدم و ‌فهمیدم که ایشان شهید شدند. شهادت آقای بهشتی برای من یک ضربه‌ی فوق‌العاده سنگینی بود. تا روزهای متمادی من دائماً ‌ناراحت و منقلب بودم و اندک چیزی من را می‌برد تو بَحر این حادثه‌ی تلخ. بله به‌هرحال برای من بسیار چیز ‌سخت و تلخی بود.‌» 65/4/1‌»