بزرگنمايي:

آریا بانو -
قیافه خودم را دوست ندارم
k ٦.٦
١٠
خراسان / «از ظاهر خودم خوشم نمیاد. به نظرم همه از من خوشگل‎تر و خوش‎تیپ‎ترند و من خیلی زشتم. خانواده‎ام میگن اشتباه می‎کنم ولی من واقعا قیافه خودم رو دوست ندارم. به جراحی زیبایی هم فکر کردم ولی فعلا اجازه‎اش رو ندارم. بگید چی کار کنم؟».
پاسخ
در روانشناسی، شخصیت را معمولا ویژگی‎های باثبات و نسبتا پایدار می‎دانیم اما چگونه شخصیت ما شکل می‎گیرد؟ آدمی در طول رشد روانی خود، مراحل مختلفی را طی می‎کند. گذراندن دوره‎های مختلف، شکل‎دهنده شخصیت فرد و یکی از مهم‎ترین این مراحل، نوجوانی است. معمولا در دوره نوجوانی یعنی 12 تا 18 سال و طبق اطلاعات علمی جدید حتی تا 22 سال، نسبت به قبل تغییراتی درون ما رخ می‎دهد. تغییرات تازه، با این کم‎وکیف گذرا هستند اما بخشی از آن‎ها هم در شخصیت ما با ثبات خواهندشد؛ مثلا اهمیت دادن من به قیافه‎ام در این سن، شاید نشانه‎ای باشد از این‎که در آینده در برقراری روابط با دیگران موفق عمل خواهم‎کرد. ازطرفی اگر این تغییرات مراحل رشد روانی با موفقیت طی نشوند، ممکن است بر شخصیت و رفتار ما در آینده تاثیر بگذارد. در سن‎وسال شما، تقریبا همه نوجوان‎ها به ظاهرشان توجه زیادی نشان می‎دهند و حتی ممکن است فکر کنند دیگران ظاهر بهتری درباره به آن‎ها دارند. نمی‎شود گفت این تفکر اشتباهی است بلکه بخشی از رشد طبیعی روانی است. ازطرفی این تصور قابل تایید هم نیست. مثلا جراح‎ها به‎ این دلیل که نوجوانی، دوره رشد است و احتمال به‎هم خوردن فرم بینی وجود دارد، عمل زیبایی را روی آن‎ها انجام نمی‎دهند. روان‎شناس‎ها هم طبق اطلاعات علمی باور دارند اگر رشد نوجوانی با موفقیت و بدون چالش طی شود، توجه افراطی به ظاهر ازبین خواهدرفت و عمل جراحی را به نوجوان‎ها پیشنهاد نمی‎کنند. برای بهتر کنار آمدن با این شرایط، پیشنهادهایی دارم. مثلا می‎توانیم مشغله‎های ذهنی خود را بیازماییم: یعنی به کسانی که آن‎ها را قبول داریم، مراجعه کنیم و آن چه را در ذهن خود درباره ظاهرمان داریم از آن‎ها هم بپرسیم. این‎طوری می‎فهمیم صحت تصورمان چند درصد است. نکته مهم این‎که حساسیت روی ظاهر، در نوجوانی طبیعی است اما قرار نیست همه افراد در همه ویژگی‎ها بهترین باشند. توقع بهترین بودن در همه‎چیز، تفکر نادرستی است به اسم بی‎نقص‎گرایی یا کمال‎گرایی. توقع کامل بودن بی‎چون
‎وچرای همه آن‎چه داریم، از این تفکر ناشی می‎شود و تغییر ندادن آن ممکن است در شکل گیری شخصیت مان تاثیر منفی پایدار بگذارد.
نویسنده : رضا شم‎آبادی| روان شناس بالینی کودک و نوجوان