بزرگنمايي:

آریا بانو -
بازیگر نوجوان فیلم «پاستاریونی» که به زودی با «تپلی و من» به سینما بر می گردد
٥٤٧
١
خراسان / فیلم «پاستاریونی» را دیده‌اید؟ این فیلم که چندماه پیش اکران و حالا هم در شبکه نمایش خانگی توزیع شده، روایت دو نوجوان بامزه است که والدین‌شان صاحب رستوران هستند و با هم رقابت دارند. «سامیار محمدی»، هنرپیشه 11 ساله ، در این فیلم حسابی گل کرد و حالا هم فیلم تازه‎اش، «تپلی ومن» قرار است به زودی اکران شود. به این بهانه سراغ سامیار رفتیم تا با هم درباره هنرپیشگی و چیزهای دیگر گپ بزنیم. این شما، این هم گفت‎وگوی من و تپلی! اگر دوست دارید گزارشگر جوانه سراغ شما بیاید، با شماره های بالای صفحه در ارتباط باشید.
آموزش، تئاتر، دوربین و بقیه قضایا
«قهرمانان کوچک»، «محکومین»، «آس‎وپاس»، «پاستاریونی»، «خشم و هیاهو» و حالا «تپلی و من»؛ این‎ها فقط بخشی از کارهای مهمان امروز ماست. حتما می‎خواهید بدانید سامیار چطور وارد حرفه بازیگری شده‎است، می‌گوید: «سه ساله که بودم در کلاس بازیگری شرکت کردم. البته اصلا کلاس‌های خاصی نبود که استادانش از بازیگران و هنرمندان معروف باشند. بعد از دوره‌های آموزشی در چند تئاتر بازی کردم و کارگردان‌هایی که به تئاتر می‌آمدند، برای فیلم‌های‎شان دعوتم می‌کردند. اوایل بازی کردن روبه‎روی آدم معروف‌ها برایم سخت بود و کلی استرس را تحمل می‌کردم. به مرور که در چند فیلم بازی کردم و کارگردان‌ها تماس گرفتند و برای کارهای بعدی دعوتم کردند، کم‎کم به این باور رسیدم که می‌توانم بازی کنم».
عکس‎های یادگاری را عشق است!
سامیار درباره حال‎وهوای مشهور بودن، می‎گوید: «اوایل اصلا به شهرت فکر نمی‌کردم و به‎خاطر معروف شدن نبود که بازیگری می‎کردم. عشق دوربین بودم و برای همین اصرار داشتم که به کلاس بازیگری بروم. اما حالا شرایط فرق می‎کند. عاشق شهرت شده‎ام. هنوز خیلی معروف نشده‎ام و منتظر زمانی هستم که به همه امضا بدهم و با طرفدارانم عکس یادگاری بگیرم. البته فکر نکنید که فقط به خاطر شهرت بازی می‌کنم. صادقانه بگویم که الان یک چیز برایم اهمیت دارد و آن تجربه است. بازیگری آموزش، استعداد و تجربه می‌خواهد. کسی که استعداد بازیگری نداشته‎باشد اصلا نمی‌تواند جلوی دوربین برود. اما اگر استعداد این کار را داشته باشد، با کمی آموزش یاد می‌گیرد که سر صحنه برای هر اتفاقی و در هر موقعیتی باید چه واکنشی نشان دهد. هر دوی این‌ها درنهایت به تجربه ختم می‎شود. چون اگر استعداد داشته‎باشید و آموزش هم ببینید اما استرس این کار را تحمل و با سختی‌های آن دست‎وپنجه نرم نکرده‎باشید، این حرفه را نمی‎شناسید و به موفقیت چندانی هم نمی‎رسید. مثلا خیلی‎ها هستند که از بچگی بازی می‌کردند ولی حالا هیچ خبری ازشان نداریم. من می‌خواهم از تجربه‎ کار استفاده کنم، کارگردانی یاد بگیرم و چند سال دیگر فیلم بسازم. شاید برای بازیگران فراموش‎شده هم فضایی فراهم کنم که خودشان را دوباره به مردم معرفی کنند و دیده شوند».
این هنرپیشه‎های سخت‎کوش!
دوست نوجوان‌مان ادامه می‎دهد: «خیلی از نوجوان‎ها از من می‎پرسند که چطور می‎توانند بازیگر شوند. من معمولا به آن پیشنهاد می‎کنم که فکر کنند واقعا چرا به این حرفه علاقه دارند. بازیگری اصلا کار راحتی نیست، هنرپیشه‎ها به اندازه بقیه شاغل‎ها در رشته‎های دیگر، سختی می‎کشند اما سختی‌های این کار دیده نمی‌شود. همه فقط فیلم را می‌بینند و فکر می‎کنند که چقدر به ما خوش می‎گذرد! بازیگرها برای فیلم‌برداری باید بعضی وقت‌ها صبح زود یا شب‌ها دیروقت سر کار حاضر شوند، سرما و گرمای طاقت‎فرسا را تحمل کنند و به شهرهای دور و مناطق صعب‌العبور بروند. مخاطب، فقط تصویری از همه این چیزها را روی پرده سینما و صفحه تلویزیون می‌بیند اما نمی‎داند برای تولید هر دقیقه از آن تصویر چقدر سختی تحمل شده و فکر می‌کند بازیگری شغل راحتی است. سختی‌های کار برای من چند برابر هم می‌شود چون دانش‎آموز هستم و باید درسم را هم بخوانم. وقت‎هایی که مدرسه با فیلم‎برداری تداخل پیدا می‌کند، مجبورم درس‌هایم را از دوستانم بپرسم و سر صحنه مشق بنویسم!»