بزرگنمايي:

آریا بانو -
چرا نباید به ویدئوی سیگار کشیدن یک دختر و پسربچه خندید؟
k ٤.٩
٤
خراسان / این ویدئو 30 ثانیه بیشتر نیست. دو کودک سه یا حداکثر چهارساله به بالشی تکیه داده‌اند و در حال کشیدن سیگارند. طی این سیگار کشیدن که به طرز عجیبی نیز در آن تسلط دارند، بچه‌ها یکی دو جمله هم حرف می‌زنند. جملاتی چون دود داره! و بعد با هیجان می‌خندند. شاید با خواندن این چند خط فکر کنید که داستان، ویدئوی یک شوخی بی‌خطر اما بامزه با بچه‌هاست اما واقعیت این است که این ویدئو حاوی نکات دردناکی است که نشان می‌دهد پیش از این، در سه مرحله این کودکان در معرض شیوه‌های غلط تربیتی والدین خود بوده‌اند، شیوه‌هایی که آینده این کودکان را هم به شدت تهدید خواهد کرد.
به وقت تماشای بزرگ ترهای سیگاری
حرکات دست این دو کودک، نحوه گرفتن سیگار، تکان دادن آن برای ریختن خاکستر داخل زیر سیگاری و نحوه گذاشتن سیگار بر دهان، نشان از اتفاقی خطرناک در زندگی این دو کودک معصوم دارد! این‌که آن‌ها پیش از این بارها سیگار کشیدن دیگران را دیده‌اند و در نتیجه‌ تماشای با دقت، این رفتار را با جزئیاتش فراگرفته‌اند. تماشای سیگار کشیدن جدای از این‌که کودکان را در معرض دود سیگار و عوارض آن قرار می‌دهد، زشتی این کار را نزد آن‌ها از بین می برد و احتمال سیگاری شدن آن‌ها را در بزرگ سالی افزایش می‌دهد. بر همین مبنا جدای از توصیه به سیگار نکشیدن در حضور کودکان، در برخی کشورها حتی سیگار کشیدن در نزدیکی زمین‌های بازی در پارک‌ها نیز ممنوع است.

به وقت دست زدن به سیگار بزرگ ترها
نکته بعدی، تسلط غم‌انگیز این دو کودک در سیگار کشیدن است. متاسفانه این دو کودک خردسال با وجود هیجانی که دارند، در کشیدن سیگار هول نمی شوند و به سرفه نمی‌افتند اما این تسلط چه معنایی دارد؟ متاسفانه باید گفت به احتمال زیاد این نوبت اولی نیست که بزرگ ترها سیگار دست این دو داده‌اند. سیگار به دست کودکان دادن، خندیدن به آن‌ها، تعریف کردن این کار برای دیگران به عنوان کاری بامزه و در نهایت فیلم گرفتن از این رفتار، می‌تواند سیگار کشیدن را به عنوان کاری تاییدشده و مقبول از سوی والدین معرفی کند. یادمان باشد حرف ما درباره مضرات سیگار تنها وقتی می‌تواند اثر بگذارد که با عمل ما یکی باشد.
به وقت فیلم گرفتن و به اشتراک‌گذاری
اما نکته پایانی درخصوص این ویدئو، خندیدن به رفتار بچه‌ها، فیلم گرفتن و به اشتراک گذاشتن آن است. این روزها به مدد دوربین‌های با کیفیت گوشی تلفن و دسترسی به اینترنت، شاهد این رفتار در موقعیت‌های زیادی هستیم. این‌که والدین از شیرین‌کاری فرزندشان (البته به گمان خودشان شیرین‌کاری) فیلم می‌گیرند و بعد آن را به اشتراک می‌گذارند. ابعاد مخرب این رفتار که البته مختص به ایران نیست، این روزها بیش از قبل در حال مشخص شدن است. این‌که این کودکان تا سال‌ها ممکن است با همین ویدئوها شناخته شوند و این موضوع بر هویت آن‌ها تاثیر منفی بگذارد، این‌که کودک تصوری غلط از حریم خصوصی خود و دیگران پیدا می‌کند و البته این‌که این کودکان در معرض قلدری‌ها در فضای مجازی یا حتی زندگی روزمره قرار می‌گیرند.
نویسنده : نرگس عزیزی | کارشناس ارشد مشاوره خانواده