بزرگنمايي:

بانو نیوز -
حسین محب‌اهری گفت: بیماری‌ام سخت است؛ اما خوشحالم که هنوز کار می‌کنم و نشاط اعضای گروه در هنگام کار، برایم مانند یک دوره شیمی‌درمانی است.
به گزارش باشگاه خبرنگاران، از سال 79 نشانه های بیماری در بدن محب اهری نمایان شد، بیماری طاقت فرسا که البته با چند دوره شدت و ضعف نتوانست محب اهری را از پا بیندازد.
حالا پس از نزدیک به دو دهه دست و پنجه نرم کردن با این بیماری، دیدن محب اهری از نزدیک شما را به تعجب وا می‌دارد. امید به زندگی، انرژی فوق العاده، جدیت و پشتکاری که تنها از این مرد 67 ساله بر می‌آید.
با آرزوی سلامتی برای این هنرمند کشور گفتگویی با ایشان انجام داده ایم که در ادامه می‌خوانید:
از وضعیت جسمانیتان برای ما بگویید.
بیماری مشکلی است مانند سایر مشکلات که ممکن است برای هر کسی پیش بیاید. در این بین برخورد ما بسیار مهم است، آیا بایستی احساس افسردگی کنیم؟ این غلط است، هنوز لحظاتی از زندگی در دستمان است، دم و بازدم و احساس داریم. نمی‌شود همه اینها را نادیده گرفت و افسرده شد. بیماری ام را پذیرفته ام و بسیار خوشحالم که همچنان زندگی و کار می‌کنم.
در حال حاضر پیگیر مراحل درمانم هستم. گاهی مسائل مالی بسیار سخت می‌شود که تا به امروز با کمک صندوق اعتباری هنرمندان تامین شده است. به هر حال وضعیت اقتصادی کشور سخت است و در چنین موقعیتی نمی‌توان قدم های برداشته شده را نادیده گرفت. شخصا قدردان دوستانم هستم؛ حتی برای یک تماس. مشکل فعلی ام قیمت و نبودن دارو است، چون برخی از آنها را باید سفارش داد.
بخشی از مشکلات را هم با حضور در فضای کاری می گذرانم، نشاط بچه ها در تمرین‌ها مثل یک دوره شیمی درمانی برایم موثر است. به هرحال گاهی شرایط سخت می شود و درد زیاد است. لحظاتی از وقتم را هم با گیاهان خانه ام می گذرانم و لذت می‌برم.
کمی از این روحیه بیشتر برایمان بگویید.
در حقیقت نوع برخورد خیلی موثر است، من همیشه به افرادی که خیلی در خود فرو رفته اند، می‌گویم این روحیه چه چیزی را حل می‌کند؟ باید سعی در برطرف کردن مشکل داشت. به هرحال ما در حال از دست دادن زمان زندگی هستیم؛ پس باید روحیه خود را حفظ کنیم. گمان نکنید این حرفها را از سر شکم سیری می‌گویم، نه؛ من درد دارم و درد خیلی سخت است.گاهی اوقات ساعت ها در خیابان راه می روم تا بتوانم کمی درد را تحمل کنم. از طرفی وضعیت دارویی ام هم سخت است ولی راز زندگی به داشته‌هاست. هنوز دستانم کار می‌کند، چشمانم می‌بیند و گوش‌هایم می‌شنود. اگر همین حالا از من بپرسید منتظر چه چیزی هستی می‌گویم منتظر گرمای تابستانم و در عین حال از بهار هم استفاده می کنم.
مشکل این است که ما به داشته هایمان فکر نمی‌کنیم، میلیون ها چیز داریم که حتی به آنها فکر نمی‌کنیم. شما ببینید این همه امکانات در کشور است اما عده ای به نبودن ها توجه می‌کنند. انگار باید برایشان فرش قرمز پهن کرد، همه چیز به اندازه کافی هست و در این بین همه چیز به تلاش ما مربوط می شود. ما در خانه نشسته‌ایم و انتظار پیشرفت داریم؛ در حالی که کار کردن انسان را به نشاط می آورد، ذهن را باز و نگرش را عوض می کند. وقتی تمرکزمان به زندگی، زیبایی و داشته های آن باشد قطعا پیشرفت حاصل خواهد شد. باید ساعات تلاشمان را بیشتر کنیم تا به موفقیت دست پیدا کنیم.