بزرگنمايي:

نوعروسي که به خاطر زمزمه هاي عاشقانه همسرش براي اموال پدر شوهرش هم نقشه مي کشد، يا تازه دامادي که به اعتبار عشق همسر پولدارش بي خيال کار مي شود، و... تا چند وقت ديگر ذکر لبشان اين مي شود که چقدر دنيا بي وفاست، دوست داشتن آدمها بي اعتبار است.... همه ي اطرافيان دروغگو و شيادند و ....

همسرتان را از عاشقي پشيمان نکنيد
اصلا آدميزاد کلا اگر عاشق دربست يک نفر ديگر هم باشد و در اين عشق خلوص کامل هم داشته باشد، چقدر توانايي و قدرت دارد که بخواهد آن را براي ديگري خرج کند؟ هزار و يک بالا پايين روزگار را چه مي کند که اصلا به عشق و حساب و کتاب آدمها اعتنايي ندارد؟

علاوه براين، بايد در نظر داشت که بسياري از ابراز علاقه ها از روي عادتهاي افراد هستند. کلا افرادي که توانايي و تسلط خوبي در بيان و ابراز وجود دارند علاقه هاي خود را بيشتر ابراز مي کنند. خصوصا اگر سرسوزن ذوق ادبي هم داشته باشند مي توانند با کمترين هيجانات عاطفي، خود غزلهاي عاشقانه بسازند. ولي در مقابل آنها، افراد درونگرا و ساکت، اگر عاشق هم باشند، بعضا، قدرت ابراز علاقه ندارند. بنابراين اين ابراز علاقه ها، بيشتر، گوياي چگونگي شخصيت رواني و اخلاقي افراد است تا آنکه بيانگر ميزان واقعي محبت افراد نسبت به يکديگر باشد.

يکي از اشتباه ترين رفتارهاي همسران مخصوصا زنان، زياد حساب کردن و يا به عبارتي بهتر، غير منطقي حساب باز کردن روي علاقه ي همسرانشان است.

از طرفي ايستادن پاي عشق و حمايت کردن از محبوب، عرضه هاي ديگري جز عاشقي مي خواهد. براي حمايت کردن تنها عشق لازم نيست. شهامت، قدرت تحمل مشکلات و ظرفيتهاي اخلاقي هم لازم است. اينجا صحبت از خصوصيات اخلاقي است و چندان ربطي به عشق ندارد. عاشق ترسو ، يا ضعيف النفس ، هيچ کاري براي محبوبش انجام نخواهد داد.

اما يک شخص شجاع و داراي شخصيت قوي، شايد از کسي که او را اندکي هم دوست داشته باشد بيشتر حمايت کند تا يک عاشق ضعيف که هيچگاه در زندگي اش نسبت به ديگران احساس مسئوليت نکرده است. بنابراين ،نه براي ازدواج با کسي، عشق و علاقه، دليل تام و کافي است و نه براي حساب کردن روي حمايت کسي تنها علاقه اش را در نظر گرفتن عاقلانه است.

بايد به عشقي اعتماد کرد که عقل از آن پشتيباني مي کند. عشقي که عقل آن را طرد مي کند خيلي زود از بين خواهد رفت. گاهي زندگي هاي نامناسبي _ فقط به اين دليل که دو نفر نسبت به هم دچار هيجاناتي شده اند که خودشان مي گويند عشق بوده است_، شکل مي گيرد و نتيجه اي جز پشيماني ندارد!

چه بسا عاشقهايي که زودتر از بقيه کارشان به طلاق کشيده! و چه بسيار شنيده ايم که: "ديديد فلاني و همسرش چقدر خاطرخواه هم بودند...."

البته از اين حرفها قصد ايجاد بدبيني نداريم مي خواهيم بگوييم "عشق" براي طعم دادن به زندگي است، نه براي راه هل دادن زندگي. روي عشق زياد حساب کنيد اما فقط براي لذت بردن.

براي پيش بردن زندگي بايد هر دو نفر با هم پارو بزنند و حساب و کتاب حق و حقوق هم را داشته باشند، مثل وقتي که اگر هيچ علاقه اي به هم نداشتند. تنها ،در اين صورت است که زندگي واقعا قابل اعتماد است. يعني در صورتي که هيچکدام از طرفين خودش را قرباني و مورد سوء استفاده نبيند.

اگر همسري خوش ذوق است و زياد ابراز محبت مي کند بايد به او لبخند زد و از او تشکر کرد نه اينکه هر از گاهي امتحان راه انداخت که اگر عاشقي اينطوري و آن طوري ثابت کن. اگر اين کار را کردي يعني عاشقي. اگر آن کار را نکردي معلوم است دروغ مي گويي.

زندگي يک جريان دو طرفه است. بيش از هزينه اي که خودمان براي زندگي مي کنيم از ديگري توقع هزينه گذاري نداشته باشيم. در بسياري از موارد همين سوء استفاده ها و برداشتهاي نادرست است که ابراز محبت ها را بعد از گذشت سالهاي اوليه زندگي سخت مي کند. هيچگاه نبايد به دليل حسابهاي عاطفي از انجام وظايفي که در زندگي داريم سرباز زنيم. هر اندازه هم که محبوب باشيم باز هم بايد براي حفظ و ازدياد محبت حقيقي تلاش کنيم.

خلاصه ي سخن اين است که بايد بر عمل و اخلاق خود تکيه کرد نه بر عشق و ارادت ديگري. آن چيزي که مي تواند کسي را در کشتي زندگي سکاندار عشق کند و ديگران را طوري به او سنجاق نمايد که با شعار "بي تو هرگز" زندگي کنند، محبتي است که خرج مي کند. اخلاقي است که هر روز به نمايش مي گذارد. و گرنه صرف اينکه لطف کرده و ازدواج فرمودند دليل يک عمر فدايت شوم نمي شود.