بزرگنمايي:

بانو نیوز -
سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از ساخت فیلمی جلوگیری کرد که داستانی شبیه به آنچه در دبیرستان غرب تهران برای شماری از دانش آموزان رخ داد و دستور رهبر انقلاب و سران قوا را برای پیگیری در پی داشت، روایت می‌کرد؛ فیلمی که شاید اگر ساخته و پخش می‌شد، گروهی از کودکان‌ و والدین با آگاهی بیشتری برای چنین شرایطی و همچنین پیشگیری از وقوع چنین اتفاقاتی آماده بودند.
به گزارش تابناک، آزار و اذیت شماری از دانش آموزان توسط ناظم یک مدرسه و تشویق آنها به اعمال خلاف عفت عمومی، واکنش‌های گسترده‌ای را در پی داشت که منجر به بازداشت متهم شد.
در ادامه نیز دستور رهبر معظم انقلاب به رئیس قوه قضاییه برای رسیدگی سریع به این پرونده و اجرای حدود الهی برای محکومین و صدور دستور سران سه قوه برای پیگیری این حادثه تلخ، منجر به توجه بیشتر افکارعمومی به این مسأله و همچنین سازوکارهای مورد نیاز برای جلوگیری از وقوع اتفاقات مشابه شد.
از جمله پیش‌نیازهای مورد توجه قرار گرفته توسط کارشناسان برای جلوگیری از تکرار چنین حوادثی، بحث آموزش به والدین و کودکان است که سید محمد بطحایی، وزیر آموزش و پرورش نیز بر آن تأکید کرد. در دوران کنونی، یکی از کارآمدترین ابزارهای اطلاع رسانی عمومی و فرهنگ سازی، سینماست و تجربه نشان داده که می‌توان از این ابزار برای آموزش در حوزه آسیب‌های فرهنگی و اجتماعی استفاده جدی کرد و تأثیرات قابل توجه آن را با سرعتی قابل ملاحظه در تمامی سطوح دید.
پوران درخشنده فیلمساز اجتماعی که پیش از این «هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند» را در زمان دولت احمدی نژاد با موضوع آزار و اذیت دختران و تبعات آن ساخته بود، نتوانست در زمان دولت حسن روحانی فیلم «هیس! پسرها گریه نمی‌کنند» را بسازد؛ فیلمی که بخش دوم و مکمل فیلم اول بود و ساختش پراهمیت‌تر از بخش نخست بود، چون توجه خانواده‌ها به امنیت پسران خانواده به مراتب از کمتر از تمرکز و توجه آنها برای حفظ امنیت دختران است و اتفاقاً همین مسأله، ریسک وقوع جرم را افزایش می‌دهد.
«هیس! پسرها گریه نمی‌کنند» از قضا داستانی شبیه به آنچه در مدرسه‌ای در غرب تهران رخ داد را دارد و بخشی از آن در یک مدرسه مطرح می‌شود. با وجود این، شورای پروانه ساخت فیلم‌های سینمایی سازمان سینمایی به اتفاق آرا، اساساً ساخت این فیلم سینمایی را رد کرد و حتی حاضر به ارائه پروانه ساخت به همراه یک سلسله اصلاحیه در فیلمنامه نیز نشد. ظاهراً مسئولان سینمایی دولت اعتقاد دارند که چه لزومی دارد درباره چنین مسائلی فیلم سینمایی ساخته شود و رفتن به سمت چنین سوژه‌ای ضروری نیست!
شنیده‌ها حکایت از آن دارد که پوران درخشنده، مراجعات فراوانی به مسئولان سینمایی برای ساخت این فیلم داشته و همچنان در پی آن است که پس از افتتاح مدرسه سینمایی‌اش، این فیلم سینمایی را با دریافت پروانه ساخت، تولید کند. به نظر می‌رسد باید از نگاه دهه شصتی به سینما عبور کرد و به جای حذف چالش‌ها نظیر ممنوعیت ویدیو در دهه شصت توسط مدیران کنونی سینما، اجازه حضور و بررسی آنها را در بستر اجتماع داد.
استقبال گسترده جامعه و عموم مردم از «هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند» نشان داد که می‌توان «هیس! پسرها گریه نمی‌کنند» را نیز ساخت و برای افزایش آگاهی عمومی درباره چالش‌های کم‌توجهی والدین و نبود مکانیزم‌های نظارت عمومی متناسب با فضای کشور، یک گام دیگر برداشت. البته این گام تنها زمانی قابلیت برداشتن خواهد داشت که سازمان سینمایی و شوراهای سینمایی دست از سر فیلمسازان بردارند و اجازه دهند گوشه‌ای از ناهنجاری‌ها به تصویر کشیده شود.
سینمای ایران با چنین رویکردی که اکنون شاهدش هستیم و فیلمسازی امثال پوران درخشنده نیز در آن تحمل نمی‌شود و عرصه برای چنین کارگردان زن فاقد مواضع سیاسی رادیکال نیز فراهم نشده، به یک سینمای خنثی تبدیل خواهد شد که تمامی دستاوردش متکی به آثار کمدی است و این وضعیت برای ناظران، دورنمای نگران کننده‌ای پیش روی سینمای ایران متصور می‌شود.