بزرگنمايي:

اسپوتنيک گزارش خود را با طرح اين سئوال آغاز کرد؛ چرا مردان ايراني دست رد به حمايت زنان از طرح هاي محيط زيست مي زنند؟
دوچرخه يک وسيله مكانيكي است كه با حركت پاها، قادر به حركت است. ظاهر شدن اين وسيله در ابتدايي ترين شكل آن در 2300 سال قبل ميلاد مسيح در كشورهايي همچون چين، مصر و هند به ثبت رسيد و بر روي ديواره غارها نيز اشكالي از آن موجود است.
در ايران براي نخستين بار در دوران حکومت خاندان قاجار، كاركنان سفارت انگليس دوچرخه را به ايران آورده و از آن به عنوان يك وسيله نقليه استفاده کردند. آمده است که مردم در آن زمان رکاب زنان را «شيطان هاي کوچولو» مي ناميدند و معتقد بودن اين وسيله با کمک جن است که به حرکت درمي آيد. در نوشته هاي تاريخي به نام شخصي برمي خوريم به نام حسين آقا شيخ که او را اولين فردي مي نامند که در ايران با ايجاد مغازه دوچرخه و كرايه دادن اين وسيله آن را به مردم شناساند.
دوچرخه يک وسيله نقليه ساده و ارزان است که در بسياري از نقاط جهان هم براي تفريح و هم ورزش و هم براي رسيدن به مقصد مورد استفاده قرار مي گيرد. مثلا در کشوري مثل ژاپن ترويج فرهنگ دوچرخه سواري در سال 1973 آغاز شد. در بسياري از کشورهاي جهان مردم از دوچرخه سواري بطور همه جانبه حمايت مي کنند.
در ايران طرح رکاب زني به جاي خودروسواري با هدف القا فرهنگ دوچرخه سواري و  افزايش سطح سلامتي، چه از نظر فيزيکي و روحي و کاهش هزينه  رفت و آمد و وسيله اي براي کاهش آلودگي هوا مطرح شد.
مردم ايران با وجود مشکلات زيادي که طرح دوچرخه سواري پيش رو دارد، بهر حال از اين طرح حمايت مي کنند. پس بايد زمينه هاي مناسبي براي ترويج آن ايجاد کرد.
فقدان مسيرهاي ويژه عبور دوچرخه، پارکينگ هاي ويژه، ايجاد امنيت براي دوچرخه سواران در سطح شهر، کمبود دوچرخه هاي مناسب و عدم اطلاع رساني در باره فوايد دوچرخه سواري از جمله مشکلاتي است که طرح دوچرخه سواري در ايران با آن مواجه است.
دوچرخه به عنوان وسيله نقليه کوچک که جاي زيادي اشغال نمي کند مي تواند راه حلي براي معضل ترافيک باشد. مردم با سوار شدن بر دوچرخه مي توانند زمان رسيدن به مقصد خود را بهر شکل که مي خواهند تنظيم کنند و ساعت ها در ترافيک منتظر نمانند، البته اگر مسير ويژه اي براي دوچرخه سواري  اختصاص داده شود.
شهروندان براي استفاده از دوچرخه بايد باصطلاح قوانين «نانوشته اي» را رعايت کنند-عابران پياده و رانندگان بايد رعايت حقوق دوچرخه سواران را بکنند،دوچرخه سواران نيز بايد حقوق آنها را ناديده نگيرند تا مشکلي براي طرفين پيش نيايد. حفظ دوچرخه نيز بسيار مهم است چون شايد شخصي که دوچرخه را از ايستگاه دوچرخه تحويل گرفته دوباره همان دوچرخه در جاي ديگري به او تحويل داده شود. از اينرو بايد به حفظ اين وسليه نقليه توجه شود.
ايستگاه هاي کرايه دوچرخه در شهرهاي مختلف ايران راه اندازي شده است. در شهرهاي اصفهان و بناب و مشهد و يزد استقبال خوبي از طرح دوچرخه سواري شده است، هرچند ساکنان اين شهرها با دوچرخه سواري آشنا هستند و مثلا يزد را بهشت دوچرخه سواري مي نامند.
معمولا هر طرحي که از سوي دولت پيشنهاد مي شود بايد همه ساکنان را در برگيرد و در اين مورد خاص هم مردان و هم زنان را. ولي يکبار ديگر استقبال مثبت بانوان ايراني از طرح دوچرخه سواري از سوي مقامات«رد شد»و اين در حالي است که خانم هاي راننده در ايران هميشه  زياد بوده است و خوشبختانه مسأله اي مانند رانندگي خانم ها در عربستان شامل حال بانوان ايراني نشده است.
اواسط قرن 19 وقتي دوچرخه اختراع شد، سوار شدن آن از طرف محافظه کاران غرب براي زنان ممنوع شد. اما جنبش فمينيست زنان با سوار شدن بر دوچرخه از حق خود دفاع کرد.
مبارزه زنان براي دستيابي به حقوق يکسان با مردان در اروپا و آمريکا به نتيجه رسيده است و بانوان ايراني نيز گام به گام براي رفع مانع ديگري مانند ممنوعيت دوچرخه سواري در خيابان ها پيش مي روند.
در خصوص علت منع دوچرخه سواري گفته شد که دوچرخه سواري باعث جلب توجه مردان مي شود و جامعه را به فساد مي کشاند.
بانوان ايراني مي توانند در ييلاقات و حومه شهر دوچرخه سواري کنند. با صحبتي که با دوستان ايراني داشتيم، بسياري از دختر خانم ها و بانوان ايراني با شور و شوق زياد از اين طرح استقبال مي کنند و تنها مشکل را قبول« بله» آنها از طرف دست اندرکاران  طرح مذکور مي دانند.
يکي از هم صحبت هاي گرامي ما گفت:«ما حجاب را در دوچرخه سواري رعايت خواهيم کرد. با دوچرخه مي توانيم سريعتر به مقصد برسيم، البته اگر مسير زياد طولاني نباشد».
بانوان ايراني تعريف کردند که پاييز سال 2015 ميلادي يکي از فعالان محيط زيست در اراک که آلودگي هوا در آنجا بدتر از تهران است يک روز آزاد از خودرو را پيشنهاد کرد و مردم را تشويق کرد سوار دوچرخه بشوند. اين کمپين دوچرخه با استقبال خوبي روبرو شد و حتي به شهرهاي ديگر نيز گسترش يافت. از اينرو مقامات از مردم خواستند سوار دوچرخه بشوند. ما نيز به عنوان بخشي از جامعه ايران از اين طرح استقبال کرديم و مي خواهيم به جاي خودرو از دوچرخه استفاده کنيم.
تا آنجا که مي دانيم هيچ قانوني در ايران وجود ندارد که دوچرخه سواري را براي بانوان ممنوع کرده باشد.
اما صحبت هايي در باره حرام شمردن دوچرخه سواري بانوان و ممنوعيت رکاب زني در ملاء عام، عشق و علاقه زنان به حمايت از اين طرح را زير علامت سوال مي برد.
در گوشه و کنار کشور ايران، دوچرخه سواري بخشي از زندگي مردم است و رفت و آمد با دوچرخه انجام مي شده و مي شود. بانوان ايراني هم سوار بر دوچرخه هاي کوهستاني ورزش مي کنند و از سواري با اين وسيله نقليه لذت مي برند.
يکي ديگر از هم صحبت هاي ما گفت:وقتي بچه بودم هرکاري کردم پدرم يک دوچرخه يا سه چرخه برايم بخرد قبول نکرد. ولي من دست بردار نبودم. تا بردارم مدرسه بود سوار دوچرخه او مي شدم و توي کوچه با بچه هاي ديگر مسابقه مي دادم. حالا که بزرگ شدم دوچرخه ورزشي دارم که در ييلاقات از آن استفاده مي کنم».
هم صحبت ديگر ما معتقد بود که آقايان بالاخره مجبور خواهند شد با دوچرخه سواري بانوان کنار بيايند. زيرا ما به پاک تر شدن هوايي که آنها استشمام مي کنند کمک خواهيم کرد.اجازه دوچرخه سواري براي بانوان بهرحال صادر خواهد شد اگر رکاب زدن خانم ها عواقب اخلاقي نداشته باشد. يعني با رعايت حجاب هميشگي، دوچرخه سواري کنند.
فرصت خوبي است تا اين مبحث را با گفتگويي که با آقاي محمد درويش مدير کل دفتر مشارکت هاي مردمي محيط زيست ايران داشتيم به پايان ببريم.
 وي در توضيح اين طرح گفت:«بله در ايران به کمک ان.جي.اُهاي محيط زيستي طرحي معرفي شد با عنوان «سه شنبه هاي بدون خودرو» و تلاش شد به کمک مردم و تشکل هاي محيط زيستي و کنش گران مدني از مردم بخواهيم که بجاي استفاده از خودروهاي تک سرنشين تلاش بکنند تا بخشي از مسير خودشون را از وسايل حمل و نقل عمومي استفاده بکنند يا پياده بروند و يا اينکه از دوچرخه استفاده بکنند. اين طرح تا کنون 82 هفته است که در ايران دارد اجرا مي شود و خوشبختانه در بيش از 185 شهر ايران استقبال بسيار خوبي از اين طرح شده است. چيزي حدود 185 کيلومتر مسير ايمن دوچرخه سواري ايجاد شده که در سال جاري حدود 200 کيلومتر مسير ايمن دوچرخه سواري به آن اضافه بشود.
با تشويق مردم سعي مي کنيم به چند هدف عمده برسيم — يکي اينکه ترافيک را کاهش بدهيم،آلودگي هوا را کاهش بدهيم و سوم اينکه آلودگي صوتي را کاهش بدهيم. وقتي شهري از آلودگي صوتي کمتري برخوردار باشد و از آلودگي ترافيک کمتري برخوردار باشد، مردمش بانشاط تر خواهند شد. تشويق بيشتر مي شوند تا تحرک بيشتري داشته باشند و باصطلاح سبک زندگي اشون تغيير مي کند و ما مي توانيم اميدوار باشيم که يکي از مشکلاتي که گريبان جامعه ايراني را گرفته، يعني کم تحرکي  و چاقي که سبب شده تا بيماري هايي مثل ديابت، کبد چرب و فشار خون، سکته هاي قلبي و مغزي افزايش پيدا بکند، به اين ترتيب ما بتوانيم اين بيماري ها را هم مهار بکنيم.
بهترين عملکرد را ما در بين شهرهاي ايران، در اصفهان، بجنورد و بقيه شهرهاي خراسان شمالي، يزد، قزوين، نيشابور،سيرجان، مشهد، تبريز و چند شهر ديگر داشتيم. تهران آنگونه که شايسته بود از اين پروژه حمايت نکرد. دليل عمده اش اين بود که شهرداري تهران در واقع از اين پروژه حمايت نکردند و ما اميدواريم که با تغيير شوراي شهر تهران و تغيير شهردار و آمدن يک شوراي شهر محيط زيستي و شهردار محيط زيستي، ميزان استقبال از سه شنبه هاي بدون خودرو افزايش پيدا بکنه و زير ساخت هاي لازم براي اينکه مردم از دوچرخه استفاده بکنند بيشتر بشود. و بايد يادمان باشد که مسير تهران، مسيرهاي شمال و جنوبش، مسيرهاي بسيار پرشيبي است و نياز به آن دارد که از دوچرخه هاي برقي استفاده بشود و امکاني فراهم بشود تا فروشندگان دوچرخه هاي برقي در اقساط اين دوچرخه ها را در اختيار مردم قرار بدهند، عين تجربه خوبي که ما در اصفهان داشتيم، در تهران نيز اين اتفاق بيفتد».
ما نيز اميدواريم که طرح هاي محيط زيستي و آنچه باعث رواج سبک سالم زندگي در بين ايرانيان مي شود با استقبال همه جانبه روبرو شود و در اين نوآوري هاي محيط زيستي بانوان ايراني فراموش نشوند و امکانات بيشتري براي شرکت آنها در اينگونه پروژه ها فراهم گردد.