بزرگنمايي:

آریا بانو -
محمد فیلی بازیگر سریال‌های ماندگاری همچون «روزی روزگاری»، «مختارنامه»، «عملیات 125»، «جلال‌الدین»، «هشت و نیم دقیقه» و «هاتف» این روزها حال و احوال خوبی ندارد؛ دنده‌اش شکسته و به سختی صحبت می‌کند، چون خون فضای ریه‌اش را فراگرفته ولی کسی از او خبری نمی‌گیرد.
به گزارش خیرآنلاین، محمد فیلی بازیگر نقش شمر در سریال «مختارنامه» گفت: من در همان روز اول که تصویربرداری سریال «تک‌سواران» کلید خورد در صحنه ای سوار الاغ شدم اما چون تجهیزات مناسب مهیا نبود به زمین خوردم. تجهیزات لازم در زمان کار وجود نداشت و باعث شد من سر صحنه تصویربرداری از الاغ به زمین بیفتم و یکی از دنده‌هایم بشکند البته پنج روز بعد هم سر صحنه تصویربرداری سریال آمدم و همراه با درد به بازی خود ادامه دادم و بعد متوجه شدم که دنده من شکسته است. اینها مسائلی است که باید از قبل پیش‌بینی شود و به طور مثال برای الاغ پالان بگذارند اما نگذاشتند و استانداردها رعایت نشد و به همین دلیل من دچار آسیب شدم.
وی تصریح کرد: «تک‌سواران» البته بعد از 15 روز تصویربرداری تعطیل شد و ماحصل این حضور خانه‌نشینی و دردهایی است که تحمل می‌کنم. به سختی می‌توانم نفس بکشم و در ریه‌ام خون جمع شده و هیچ‌کسی هم یاد من نمی‌کند. مگر اینکه به بیمارستان بروم خیلی نمایشی عیادتی داشته باشند و عکس تبلیغاتی بگیرند. این‌ها بی‌توجهی و بی‌مهری است که صنف و انجمنی در تلویزیون وجود ندارد که بتوانند برای مشکلات‌مان به آنجا رجوع کنیم.
بازیگر پیشکسوت تلویزیون با انتقاد از وعده‌های پوشالی برخی از تهیه‌کنندگان، افزود: گاهی پیش می‌آید ما در پروژه‌ای بازی می‌کنیم ولی به دلیل مشکلات بودجه‌ای دستمزدمان را نمی‌دهند. واقعاً باید چه کار کنیم! ما که خارج از رسانه‌ملی فعالیت می‌کنیم و حقوق ثابتی نداریم و بیمه هم نیستیم، وقتی دستمزدمان را ندهند از کدام منبع درآمد هزینه‌های هنگفت بیماری‌مان را تأمین کنیم. این‌ها دردهایی است که به واسطه بی‌مهری‌ها و بی‌توجهی‌های برخی از مدیران مربوطه در صداوسیما بیشتر هم می‌شود. چرا تهیه‌کننده سریال «هاتف» و «آرام می‌گیریم» به وعده‌هایشان عمل نمی‌کنند که بنده تاکنون نتوانسته‌ام دستمزدم را دریافت کنم.
فیلی با اشاره به نبود صنفی در تلویزیون برای پیگیری این مسائل اظهار کرد: بسیاری از ما بازیگران که در تلویزیون کار می‌کنیم عضو خانه تئاتر و انجمن بازیگران سینما هستیم اما عمده کارمان در تلویزیون است. درحالیکه تلویزیون صنف و انجمنی ندارد و ما نمی‌دانیم مشکل خود را به چه کسی باید بگوییم. البته در تئاتر و سینما انجمن‌هایی هستند که کج‌دار مریض یک رسیدگی‌هایی دارند اما تلویزیون هیچ اقدامی در جهت حمایت از هنرمند خود انجام نمی‌دهد. اگر بخواهیم مشکلات را به مدیران و مسئولان بگوییم کسی پاسخگو نیست چون آنها فقط تهیه‌کننده پروژه‌ها را می‌شناسند. به ما اهمیتی داده نمی‌شود و هرچه‌قدر هم بخواهیم برای گرفتن حق خود برویم و بیاییم کسی به ما توجه نمی‌کند.