بزرگنمايي:

آریا بانو - آیا پارکینسون کشنده است؟ این بیماری به خودی خود کشنده نیست، اما درمان ندارد. پارکینسون با کندی‌ در حرکت‌های بدن و کاهش توانایی برای انجام وظایف حیاتی بدن مانند تنفس همراه است. بیماران مبتلا به پارکینسون به علت تشدید عوارض این بیماری جان خود را از دست می‌دهند. اما روش‌های متعددی برای کاهش سرعت پارکینسون وجود دارد.


سرویس سلامت - پارکینسون چیست؟ پارکیسنون یک بیماری عصبی است که با کندی حرکت‌های بدن، سفت شدن عضلات و در نتیجه عدم توانایی در حفظ تعادل شناخته می‌شود. زمانی که دوپامین که نوعی انتقال دهنده عصبی در مغز است، ترشح نمی‌شود، تنظیم‌های مربوط به حرکات بدن به خوبی کار نمی‌کنند. استرس، آسیب مغزی، عفونت ویروسی یا مصرف برخی دارو‌ها باعث جلوگیری از ترشح دوپامین شده و به مرور زمان نشانه‌های پارکینسون در بدن فرد پدیدار می‌شود.
آیا پارکیسنون درمان دارد؟ آیا کشنده است؟
پارکینسون کشنده نیست. اما در حال حاضر هیچ معالجه‌ای برای بیماری پارکینسون وجود ندارد. بیماران مبتلا به پارکیسنون به مرور زمان به خاطر ضعف در انجام برخی کارهای حیاتی بدن مانند تنفس جان خود را از دست می‌دهند. درمان‌هایی برای کم شدن علائم و بهتر کردن کیفیت زندگی در دسترس هستند. پزشکان با تجویز داروها برای کاهش سرعت این بیماری تلاش می‌کنند،‌ اما پارکینسون لاعلاج است.
محمد علی کلی، بوکسور افسانه‌ای، یکی از کسانی بود که با بیماری پارکینسون مبارزه کرد و سرانجام در سن 74 سالگی به علت عدم توانایی در تنفس درگذشت.

درمان‌های پشتیبان مثل فیزیوتراپیدرمان‌های کند کننده سرعت پیشروی پارکینسون:
تجویز دارو یا دارو درمانی عمل جراحی (برای بعضی بیماران) شما ممکن است در مراحل اولیه بیماری پارکینسون به درمان خاصی نیاز نداشته باشید، چراکه علائم خفیف است. همچنین لازم است که شما به طور مرتب و به منظور بررسی وضعیت خود به متخصص مراجعه کنید. برنامه مراقبت باید با تیم مراقبت از سلامت شما و خانواده و افراد دیگر مراقب شما، هماهنگ و منطبق باشد. این کار یک طرح کلی به معالجه شما می‌دهد و به شما کمک می‌کند بدانید که الان و در آینده به چه چیز‌هایی احتیاج دارید و این طرح به طور مرتب تکرار می‌شود.
بیشتر بدانید: علائم پارکینسون چیست؟ + علت و راه های درمان پارکینسون
درمان‌های پشتیبان پارکینسون
درمان‌های متعددی برای این که با بیماری پارکینسون راحت‌تر زندگی کنیم و کمک کننده برای این که علائم روز به روز بیماری را کنترل کنید وجود دارد.
فیزیوتراپی
یک فیزیوتراپیست می‌تواند با شما کار کند تا در حین حرکت و ورزش کردن از کوفتگی عضلات و درد مفاصل رها شوید. هدف فیزیوتراپیست‌ها این است که راحت‌تر حرکت کنید و راه رفتن و انعطاف شما بهبود پیدا کند. همچنین آن‌ها سعی می‌کنند تا سطح آمادگی و توانایی شما برای کنترل اشیا را بهبود بخشند.

درمان حرفه‌ای
یک درمانگر حرفه‌ای می‌تواند نواحی و قسمت‌های سخت و دشوار در انجام کار روزمره تان را مشخص کند. به طور مثال پوشیدن لباس هایتان یا رفتن به خرید و مغازه.
آن‌ها می‌توانند به وسیله تمرین‌های عملی و تضمین کننده به شما کمک کنند و اطمینان دهند که خانه شما امن است و برای شما تنظیم و طراحی شده است. این امر می‌تواند به استقلال شما و این که کار هایتان را بدون کمک دیگران انجام دهید، تا حد زیادی کمک کند.
درمان‌های گفتاری و زبانی
بسیاری از افراد دارای بیماری پارکینسون در بلعیدن و گفتارشان مشکل دارند. یک درمانگر گفتار و زبان اغلب می‌تواند به وسیله آموزش چگونه صحبت کردن و تمرین‌های بلعیدن یا با کمک گرفتن از تکنولوژی، به شما کمک کند که مشکلاتتان را بهبود ببخشید.
پیشنهاد رژیم
برای بعضی از افراد مبتلا به پارکینسون تغییرات رژیمی می‌تواند به بهبود علائم کمک کند. این تغییرات شامل:
افزایش مقادیر فیبر در رژیم غذایی تان و این که مطمئن شوید که به منظور کاهش یبوست به مقدار کافی مایعات می‌نوشید. افزایش مقدار نمک در رژیم تان و این که وعده‌های غذایی کوچک، اما مکرر را به منظور جلوگیری از مشکلات ناشی از کاهش فشار خون مثل سرگیجه در زمانی که می‌خواهید به سرعت سرپا بایستید، میل کنید. تغییراتی در رژیم تان اعمال کنید تا از کاهش غیر ارادی وزن جلوگیری شود. اگر تیم مراقبت شما تشخیص دهند که باید رژیم تان را تغییر دهید، آن گاه باید به یک متخصص تغذیه مراجعه کنید. تجویز دارو یا دارو درمانی
دارو درمانی می‌تواند جهت بهبود علائم اصلی پارکینسون مثل لرزش و مشکلات حرکتی استفاده شود. اگرچه همه‌ی دارو‌های در دسترس برای همه قابل استفاده نیست، تاثیرات کوتاه و دراز مدت آن‌ها متفاوت است. سه نوع دارو‌ی اصلی که عموما استفاده می‌شوند شامل:
قرص لوودوپا آگونیست‌های دوپامین بازدارنده‌های مونوآمین اکسیداز

متخصص شما می‌تواند بخش‌های دارو درمانی شما را توضیح دهد، شامل خطرات مرتبط با هر دارو و این که کدام برای شما بهتر است. بررسی‌های منظم برای این که بفهمیم چه زمانی شرایط شما بهتر می‌شود و نیاز‌های شما تغییر می‌کند، لازم است.
درمان‌های غیردهانی
زمانی که علائم بیماری پارکینسون به سختی با قرص قابل کنترل باشد، تعداد دیگری از درمان‌ها می‌توانند به کار برده شوند مثل:
آپومرفین کاربی دوپا اگر دچار نوسانات شدید هستید نوعی از لوودوپا به نام کاربی دوپا می‌تواند برای شما به کار برده شود. این دارو به عنوان ژل در دسترس است که به طور مداوم به روی ناحیه شکم شما پمپ می‌شود و به داخل ورید‌های شکمی شما وارد می‌شود. یک پمپ خارجی به انتهای تیوب متصل شده که می‌توانید آن را با خود حمل کنید. این درمان فقط برای زمانی که نوسانات شدید یا حرکات غیر ارادی داشته باشید موثر است.
عمل جراحی
بیشتر افراد مبتلا به پارکینسون با دارو درمان می‌شوند اگرچه نوعی از عمل جراحی به نام تحریک مغزی عمیق در بعضی بیماران استفاده می‌شود. این عمل جراحی همچنین در مراکز متخصص مطالعه مغز در دسترس است، اما برای همه مناسب و قابل اجرا نیست. اگر قرار باشد عمل جراحی انجام شود، متخصص شما خطرات احتمالی و مزایای آن را به شما خواهد گفت.
تحریک مغزی عمیق
تحریک مغزی عمیق شامل القا کردن یک ژنراتور نبضی مشابه دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب به دیواره قفسه سینه شما است. این ژنراتور به یک یا دو سیم نازک در زیر پوست متصل شده و به دقت به مناطق مشخصی از مغز شما وارد می‌شود. یک جریان الکتریکی کوچک به وسیله ژنراتور نبضی تولید می‌شود که به داخل سیم‌ها جریان پیدا می‌کند و قسمتی از مغز را که به وسیله بیماری پارکینسون تحت تاثیر قرار گرفته، تحریک می‌کند. اگرچه عمل جراحی بیماری پارکینسون را درمان نمی‌کند، اما برای برخی از افراد علائم را کمتر می‌کند.

درمان علائم اضافی
همین طور که افراد از علائم اصلی بیماری پارکینسون مثل مشکلات حرکتی رنج می‌برند، آن‌ها می‌توانند طیف گسترده‌ای از علائم اضافی را تجربه کنند. این علائم که لازم است به تنهایی درمان شوند شامل:
افسردگی و نگرانی: این مورد می‌تواند به وسیله خود مراقبتی‌هایی مثل ورزش و درمان‌های روانشناسی یا دارو درمانی معالجه شود. مشکلات خواب (بی خوابی): این مورد می‌تواند با بهبود بخشیدن به ساعات خوابتان حل شود. اختلال در نعوظ: این مورد هم می‌تواند به وسیله دارو درمان شود. عرق کردن بیش از حد: این مورد می‌تواند به وسیله استفاده از نسخه‌های ضد عرق یا در موارد بسیار شدید با عمل جراحی کاهش یابد. مشکلات بلعیدن: این مورد می‌تواند به وسیله خوردن غذا‌های نرم یا با استفاده از مری مصنوعی در موارد شدید، بهبود یابد. ترشح بزاق بیش از حد: این مورد می‌تواند به وسیله تمرین‌های بلعیدن یا در موارد شدید با عمل جراحی و دارو بهبود یابند. بی اختیاری ادرار: این امر می‌تواند به وسیله ورزش‌هایی برای قوی‌تر کردن عضلات کف لگن، دارو درمانی یا عمل جراحی درمان شود. جنون و دیوانگی: این مورد می‌تواند به وسیله درمان‌های ذهنی و در بعضی موارد با دارو درمان شود.
امیر آزادی