غزل شماره 230 حافظ: اگر به باده مشکین دلم کشد شاید
گوناگون
بزرگنمايي:
آریا بانو - غزل شماره 230 حافظ با رگه‌های عرفانی و ایهام باطنی و در کمال پختگی سروده شده است. این غزل مربوط به سال‌های آخر غزلسرایی شاعر بوده و با ملامت کردن ریاکاران آغاز می‌شود. در زهد ریایی خیری نیست و نوشیدن شراب مشک‌بوی شایسته حافظ است. اگر همه انسان‌ها او را از عشق منع کنند، حافظ بدون توجه به آنها فقط به گفته دوست عمل می‌کند.
سرویس فرهنگ و هنر
اگر به باده مشکین دلم کشد شاید
که بوی خیر ز زهد ریا نمی‌آید
جهانیان همه گر منع من کنند از عشق
من آن کنم که خداوندگار فرماید
طمع ز فیض کرامت مبر که خلق کریم
گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید
مقیم حلقه ذکر است دل بدان امید
که حلقه‌ای ز سر زلف یار بگشاید
تو را که حسن خداداده هست و حجله بخت
چه حاجت است که مشاطه‌ات بیاراید
چمن خوش است و هوا دلکش است و می بی‌غش
کنون به جز دل خوش هیچ در نمی‌باید
جمیله‌ایست عروس جهان ولی هش دار
که این مخدره در عقد کس نمی‌آید
به لابه گفتمش ای ماه رخ چه باشد اگر
به یک شکر ز تو دلخسته‌ای بیاساید
به خنده گفت که حافظ خدای را مپسند
که بوسه تو رخ ماه را بیالاید
〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰
تعبیر فال حافظ شما
اگر از دستور خدا سرپیچی کنی و با بندگان او با مکر و حیله رفتار کنی، همه چیز و همه کس از تو دور می‌شوند. چشم طمع بر مال مردم نداشته باش که خدا از حق‌الناس نخواهد گذشت. به خدا نزدیک شو و در درگاه دعا کن تا از بلاها رهایی یابی و دل خسته‌ات آرام گیرد.
〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰
شاهد فال:
غزل شماره 231 - گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید
-
يکشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۷ - ۲۱:۲۵:۵۳
-
۱۶۴ بازديد
-
-
آریا بانو
لینک کوتاه:
https://www.aryabanoo.ir/Fa/News/94783/