چاپ

آریا بانو - غزل شماره 260 حافظ همان‌گونه که از معانی و الفاظ ظاهری‌اش مشهود است، در زمان استقرار مجدد شاه شجاع و چندی پس از آن سروده شده است. حافظ محبوب بلندبالا را به سروناز زیبایی تشبیه کرده است که با کرشمه در میان عاشقان راه می‌رود و عشاق به ناز او در هرلحظه صد نیاز دارند. در ادامه دعا می‌کند طلعت خوب معشوق همواره فرخنده باشد.

سرویس فرهنگ و هنر
ای سرو ناز حسن که خوش می‌روی به ناز
عشاق را به ناز تو هر لحظه صد نیاز
فرخنده باد طلعت خوبت که در ازل
ببریده‌اند بر قد سروت قبای ناز
آن را که بوی عنبر زلف تو آرزوست
چون عود گو بر آتش سودا بسوز و ساز
پروانه را ز شمع بود سوز دل ولی
بی شمع عارض تو دلم را بود گداز
صوفی که بی تو توبه ز می کرده بود دوش
بشکست عهد چون در میخانه دید باز
از طعنه رقیب نگردد عیار من
چون زر اگر برند مرا در دهان گاز
دل کز طواف کعبه کویت وقوف یافت
از شوق آن حریم ندارد سر حجاز
هر دم به خون دیده چه حاجت وضو چو نیست
بی طاق ابروی تو نماز مرا جواز
چون باده باز بر سر خم رفت کف زنان
حافظ که دوش از لب ساقی شنید راز
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
تعبیر فال حافظ شما
صبر داشته باش و غم دوری یار را تحمل کن که به زودی به مراد دلت خواهی رسی. صداقت و صمیمیت را فراموش مکن تا بتوانی حسن نیت خود را به همه ثابت کنی. ثابت قدم و استوار باش و از طعنه حسودان در هراس نباش.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
شاهد فال:
غزل شماره 261 - درآ که در دل خسته توان درآید باز