آریا بانو - غزل شماره 257 حافظ یک غزل عاشقانه است که در ایام جوانی سروده و بازگو کننده خواهش‌های دل در این دوره زندگی اوست. حافظ از معشوق می‌خواهد چهره به او نشان دهد حتی اگر در ازای آن جان حافظ را طلب کند، این همچون
عشق شمع و پروانه است که پروانه حاضر است خود را در آتش شعله شمع بسوزاند. در ادامه شاعر تمناهای بسیار از معشوق دارد.
سرویس فرهنگ و هنر
روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر
پیش شمع آتش پروانه به جان گو درگیر
در
لب تشنه ما بین و مدار آب دریغ
بر سر کشته خویش آی و ز خاکش برگیر
ترک درویش مگیر ار نبود سیم و زرش
در غمت سیم شمار اشک و رخش را زر گیر
چنگ بنواز و بساز ار نبود عود چه باک
آتشم
عشق و دلم عود و تنم مجمر گیر
در سماع آی و ز سر خرقه برانداز و برقص
ور نه با گوشه رو و خرقه ما در سر گیر
صوف برکش ز سر و باده صافی درکش
سیم در باز و به زر سیمبری در بر گیر
دوست گو یار شو و هر دو جهان دشمن باش
بخت گو پشت مکن روی زمین لشکر گیر
میل رفتن مکن ای
دوست دمی با ما باش
بر
لب جوی طرب جوی و به کف ساغر گیر
رفته گیر از برم و زآتش و آب دل و چشم
گونه‌ام زرد و لبم خشک و کنارم تر گیر
حافظ آراسته کن بزم و بگو واعظ را
که ببین مجلسم و ترک سر منبر گیر
〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰
تعبیر فال حافظ شما
با رفیقانت صمیمی و با خانواده‌ات صادق باش. زندگی را بر خود و دیگران سخت مگیر و با آسودگی با اتفاقات برخورد و رفتار کن. به دوستان و آشنایانت در حد توان کمک کن، چون نتیجه این کار را خواهی دید و آن‌ها در لحظات بحرانی به کمک تو می‌شتابند.
〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰
شاهد فال:
غزل شماره 258 - هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز
http://www.banounews.ir/fa/News/103995/غزل-شماره-257-حافظ--روی-بنما-و-مرا-گو-که-ز-جان-دل-برگیر