چاپ

آریا بانو - غزل شماره 264 حافظ می‌گوید بسیار ناامید هستی و به جای کردار و عمل خوب صحبت از غم و غصه می‌کنی. بهتر است آه و ناله را از خود دور کنی. در مطلع غزل حافظ به مخاطب می‌گوید که برخیز و در کاسه زرین می بریز، قبل از آنکه از این دنیا بروی و جمجمه‌ات پر از خاک شود. وقتی عاقبت خواهیم مرد، اکنون که زنده‌ایم غوغا در آسمان اندازیم.

سرویس فرهنگ و هنر
خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز
پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز
عاقبت منزل ما وادی خاموشان است
حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز
چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است
بر رخ او نظر از آینه پاک انداز
به سر سبز تو ای سرو که گر خاک شوم
ناز از سر بنه و سایه بر این خاک انداز
دل ما را که ز مار سر زلف تو بخست
از لب خود به شفاخانه تریاک انداز
ملک این مزرعه دانی که ثباتی ندهد
آتشی از جگر جام در املاک انداز
غسل در اشک زدم کاهل طریقت گویند
پاک شو اول و پس دیده بر آن پاک انداز
یا رب آن زاهد خودبین که به جز عیب ندید
دود آهیش در آیینه ادراک انداز
چون گل از نکهت او جامه قبا کن حافظ
وین قبا در ره آن قامت چالاک انداز
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
تعبیر فال حافظ شما
همیشه دم از غم و غصه می‌زنی و همه‌چیز را با ناامیدی دنبال می‌کنی، برای موفقیت، اول اشک و آه را از خود دور کرده و برای چیزی که ماندنی نیست غصه نخور. دلت وقتی شفا پیدا می‌کند که سر بر آستان حق بنهی. بدبینی را دور بریز و دلت را مثل آینه صیقل بده.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
شاهد فال:
غزل شماره 265 - برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز