چاپ

آریا بانو - غزل شماره 287 حافظ می‌تواند شاهد مناسبی از تسلط حافظ بر سبک عراقی و به شیوه سهل و ممتنع سعدی باشد که در اوایل سلطنت شاه شجاع سروده شده است. گرچه از بیت آخر معانی عرفانی نیز برداشت می‌شود، بطورکلی مخاطب این شعر محبوب و ممدوح زمینی است؛ چهره یار موافق طبع و زیبا، نازش شیرین، جای‌جای او نیکو و وجودش مانند برگ گل لطیف است.

سرویس فرهنگ و هنر
ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
دلم از عشوه شیرین شکرخای تو خوش
همچو گلبرگ طری هست وجود تو لطیف
همچو سرو چمن خلد سراپای تو خوش
شیوه و ناز تو شیرین خط و خال تو ملیح
چشم و ابروی تو زیبا قد و بالای تو خوش
هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار
هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش
در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار
کرده‌ام خاطر خود را به تمنای تو خوش
شکر چشم تو چه گویم که بدان بیماری
می‌کند درد مرا از رخ زیبای تو خوش
در بیابان طلب گر چه ز هر سو خطریست
می‌رود حافظ بی‌دل به تولای تو خوش
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
تعبیر فال حافظ شما
هرکسی نمی‌تواند راه پر از سختی و خطر عشق را طی کند. بایستی بااراده و قوی باشی تا بتوانی از پس مشکلات در این راه بر بیایی. هرگز در این راه مأیوس و ناامید مشو و پرقدرت به تلاشت ادامه بده. تنها نوری که جاده را روشن می‌کند، همانا عشق است.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
شاهد فال:
غزل شماره 288 - کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش