چاپ

آریا بانو - غزل شماره 302 حافظ در استقبال از غزل خواجو، در زمان تسلط شاه محمود بر شیراز و متواری شدن شاه شجاع سروده شده است که مژده بازگشت دوباره ممدوح را داده بودند. حافظ باد شمال را مخاطب قرار می‌دهد و به او می‌گوید خوش‌خبر باشی که پیغام نزدیک شدن زمان وصال را برای ما آورده‌ای. داستان عشق بی‌نهایت است، لیک زبان توان گفتنش ندارد.

سرویس فرهنگ و هنر
خوش خبر باشی ای نسیم شمال
که به ما می‌رسد زمان وصال
قصّهُ العشقِ لا انفصام لها
فُصِمَت ها هُنا لسانُ القال
ما لِسَلمی و من بذی سَلَمِ
أینَ جیرانُنا و کیف الحال
عَفَتِ الدارُ بعدَ عافیهٍ
فاسألوا حالَها عَنِ الاطلال
فی جمالِ الکمالِ نِلتَ مُنی
صَرَّفَ اللهُ عَنکَ عَینَ کمال
یا برید الحِمی حَماکَ الله
مرحباً مرحباً تعال تعال
عرصهٔ بزمگاه خالی ماند
از حریفان و جام مالامال
سایه افکند حالیا شب هجر
تا چه بازند شب روان خیال
ترک ما سوی کس نمی‌نگرد
آه از این کبریا و جاه و جلال
حافظا عشق و صابری تا چند
نالهٔ عاشقان خوش است بنال
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
تعبیر فال حافظ شما
انتظارها به پایان رسیده و خبری را که مدت‌ها منتظرش بودی دریافت کردی. شاد باش که زمان وصال یار بسیار نزدیک است. قصه عشق شروع شده و زمان جدایی پایان یافته است. تو هم به کمال و هم به جمال می‌رسی. میدان برای نشان دادن هنرهایت خالی است پس مرد میدان باش.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
شاهد فال:
غزل شماره 303 - شَمَمتُ روحَ وِدادٍ و شِمتُ برقَ وصال