چاپ

آریا بانو - غزل شماره 318 حافظ در زمانی سروده شده که روابط شاعر و شاه شجاع تیره نشده ولی شاه گرمی و مهربانی سابق را با حافظ نداشته است. حافظ به محبوب می‌گوید هرلحظه که مرا می‌بینی دردم را بیشتر می‌کنی و تو را که می‌بینم به تو بیشتر علاقه‌مند می‌شوم. چه هدفی داری که حالم را نمی‌پرسی و نمی‌کوشی که مرا درمان کنی مگر دردم را نمی‌دانی؟

سرویس فرهنگ و هنر
مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم
تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم
به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری
به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم
نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی
گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم
ندارم دستت از دامن به جز در خاک و آن دم هم
که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم
فرو رفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی
دمار از من برآوردی نمی‌گویی برآوردم
شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جستم
رخت می‌دیدم و جامی هلالی باز می‌خوردم
کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت
نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم
تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده
چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
تعبیر فال حافظ شما
دوستان صمیمی‌ات را از یاد مبر و در سختی به یاریشان برو چراکه روزی می‌توانند فرشته نجات تو شوند. به خانواده خود بیشتر اهمیت بده چون آنها بهترین یار و یاور تو در هنگام حوادث هستند. تا زمانی که دوستان مشفق داری، از هیچ چیز نترس و به راه خود ادامه بده تا به مقصود برسی.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
شاهد فال:
غزل شماره 319 - سال‌ها پیروی مذهب رندان کردم