آریا بانو -
بایدها و نبایدهای
ازدواج با افراد دو قطبی
١٤٢
٠
خراسان / اختلال دوقطبی چیست و آیا اصلا
ازدواج با افراد مبتلا درست است یا خیر و چه پیامدهایی دارد؟
اختلال دو قطبی چیست؟
اختلال دو قطبی به صورت معمول با نوسانات خلقی و تجربه دوره‌های افسردگی و شیدایی شناخته می‌شود. در کنار نوسانات خلقی برخی ویژگی‌های دیگر نیز در افراد مبتلا دیده می‌شود؛ مواردی چون تحریک‌پذیری، ناتوانی در به اتمام رساندن کارها، حواس‌پرتی، تصورات اشتباه در خصوص توانایی‌های فردی و ... . موضوع مهم دیگر در خصوص این اختلال، بالا بودن میزان سوءمصرف مواد و الکل در این گروه از افراد است. البته این اختلال طیف متنوعی دارد و همه بیماران از نظر رفتاری شبیه به هم نیستند.
درمان‌های رایج برای این اختلال
نکته‌ای که این اختلال روانی را نیازمند توجه ویژه می‌سازد، این است که درمان‌های مورد استفاده در آن، درمان‌های نگهدارنده و برای
مدیریت علایم هستند. در واقع این اختلال یار همیشگی فرد مبتلاست اما این به معنای آن نیست که این افراد نمی‌توانند زندگی شبیه به افراد عادی داشته باشند. به صورت معمول برای این گروه از بیماران،
دارو تجویز می‌شود تا علایم بیماری در آن‌ها کم شود. در کنار دارودرمانی این افراد اگر مهارت‌های لازم را یاد بگیرند، می‌توانند کیفیت زندگی خود را به شکل معناداری بهبود بخشند و در
صورتی که تحت نظر روان‌پزشک باشند با بررسی‌های دوره‌ای از وخیم شدن وضعیت آن‌ها تا حد قابل توجهی می‌توان جلوگیری کرد.
آیا با افراد مبتلا می‌توان
ازدواج کرد؟
اول این که در نظر داشته باشید که همه افراد مبتلا از نظر رفتاری مشابه هم نبوده و مراجعه به روان‌شناس یا روان‌پزشک برای آشنایی با وضعیت دقیق فرد و محدودیت‌های فردی او می‌تواند دید بهتری در این زمینه به شما بدهد. البته در
صورتی که بیماری شدید بوده و تحت کنترل نیست، قطعا
ازدواج توصیه نمی‌شود و تصوراتی مبنی بر این که
ازدواج حال فرد مبتلا را بهتر خواهد کرد، از اساس غلط است. در
صورتی که متخصص این اختلال را مانع
ازدواج تشخیص نداد، توصیه می‌شود شناخت بیشتری درباره دنیای فرد مقابل خود پیدا کنید. با روان‌پزشک او و برنامه دارودرمانی‌اش آشنا شوید. در کنار آن تلاش کنید درباره این اختلال و محدودیت‌های ناشی از آن، اطلاعات کسب کنید. چرا که داشتن توقعات بالا از فرد مبتلا می‌تواند به او فشار وارد و حتی وضعیت او را بدتر کند. موضوع آموزش مهارت را جدی بگیرید و او را تشویق کنید تا در گروه‌درمانی یا مشاوره‌های فردی شرکت کند و در نهایت این که مراقب قطع سرخود
دارو باشید.
داشتن انگیزه برای درمان لازم اما کافی نیست
نکته آخر این که در گزارش دادگاه آمده است که فرد مبتلا قول داده تا دارودرمانی خود را پیگیری کند. واقعیت این است که هر چند داشتن انگیزه برای ادامه درمان، خوب است اما با توجه به محدودیت‌های این گروه از افراد کافی نیست. نظارت عضوی از
خانواده بر این موضوع و همکاری فرد مبتلا با این فرد، می‌تواند نقشی تعیین‌کننده در ادامه درمان داشته باشد.
نویسنده : نرگس عزیزی| کارشناس ارشد مشاوره
لینک زیر گزارش یک پرونده در ارتباط با افرادی است که مشکل دوقطبی دارند:
بیماری روانی دارم اما عاشق زنم هستم!