آریا بانو -
تضمین روزی از سوی خدا به چه معناست؟
٢٤٢
٠
حوزه / * رزق و روزی در آیات و روایات
- اقسام و ویژگی های رزق و روزی
اشاره
بر اساس آیات قرآن، برای هر موجودی، روزی ویژه ای مقدر شده است: «وَ مَا مِنْ دَابَّهٍ فِی الأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا»: «و هیچ جنبندهاى در زمین نیست مگر [اینکه] روزی‌اش بر عهده خداست». خداوند نیز که «بِکُلِّ شَیءٍ عَلِیمٌ» است، می‌داند به هر موجود چه اندازه روزی دهد که مایه فساد و تباهی نگردد. در حقیقت همه موجودات با تمام کثرت و گستردگی خود، برای ادامه حیات خود لحظه به لحظه نیازمندی‌های گوناگونی دارند، چه به صورت مادی باشد یا معنوی. بر اساس جهان‌بینی توحیدی نیز هر پدیده‌ای بی‌تردید به علت العلل و مسبب الاسباب که خداوند است، منتهی می‌شود و روزی نیز یکی از این پدیده‌‌هاست.
در جلسه پیش فلسفه وسعت و تنگی رزق را بیان کردیم. اکنون در ادامه، اقسام رزق و روزی و مقدر شدن آن از سوی خدا را بررسی می‌کنیم.
تعریف رزق
رزق از نظر لغوی، به معنای آن چیزی است که مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد و نیز به معنای عطای خداوند آمده است. در اصطلاح نیز رزق، چیزی است که بهره بندگان خدا باشد و اقسام آنچه که بدان نیازمند است، از خوراک، پوشاک، آشامیدنی و ... را شامل می‌شود. در واقع رزق به معنای عطا و بخشش پی در پی از سوی خداوند است، خواه مادی باشد یا معنوی، اعم از خوراک یا پوشاک یا بهره‌های دیگری که از آن برده می‌شود. از آنجا که بهره‌مندی‌های انسان گاه مادی و گاه معنوی است؛ بنابراین رزق و روزی تنها شامل مصادیق مادی نشده و مصادیق معنوی را نیز در بر می‌گیرد، هر چند آنچه بیشتر در اذهان جا افتاده است، صورت مادی رزق است.
اقسام رزق و روزی
خداوند سبحان همه موجودات جهان هستی را به اندازه و با حساب و کتاب آفریده و بر همه آنها احاطه دارد. رزق و روزی نیز از جمله اموری است که خلقت آنها توأم با اندازه‌گیری است: «أَهُمْ یَقْسِمُونَ رَحْمَتَ رَبِّکَ نَحْنُ قَسَمْنَا بَیْنَهُمْ مَعِیشَتَهُمْ فِی الْحَیَاهِ الدُّنْیَا وَرَفَعْنَا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجَاتٍ لِیَتَّخِذَ بَعْضُهُمْ بَعْضًا سُخْرِیًّا وَرَحْمَتُ رَبِّکَ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُونَ»: «آیا آنانند که رحمت پروردگارت را تقسیم مى‌کنند، ما [وسایل] معاش آنان را در زندگى دنیا میانشان تقسیم کرده‌ایم و برخى از آنان را از [نظر] درجات بالاتر از بعضى [دیگر] قرار دادهایم تا بعضى از آنها بعضى [دیگر] را در خدمت گیرند و رحمت پروردگار تو از آنچه آنان مىاندوزند، بهتر است». امام علی نیز درباره تقسیم روزی توسط خدا فرموده است: «فَقَسَمَ بَیْنَهُمْ مَعَایِشَهُمْ وَ وَضَعَهُمْ مِنَ الدُّنْیَا مَوَاضِعَهُم»: «پس روزى و وسائل آسایش‌شان را بین آنها تقسیم نموده و هر کس را در دنیا (با حکمت و مصلحت) در مرتبه‌اى (که سزاوار او دانست از قبیل فقر و غنا و خوشى و بدى و مانند آنها) قرار داد».
اگرچه رزق و روزی بنا بر آیات و روایات، اقسام مختلفی دارد؛ اما در یک تقسیم‌بندی کلی می‌توان آن را به دو بخش مادی و معنوی تقسیم کرد.
1. رزق مادی
رزق مادی، همان رزقی است که لازمه زندگی دنیوی می‌باشد و انسان و تمام موجودات زنده در این جهان برای زنده ماندن و بقای نسل، به آن نیازمندند؛ مانند این آیه شریفه که می‌فرماید: «هُوَ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الأَرْضَ ذَلُولاً فَامْشُوا فِی مَنَاکِبِهَا وَ کُلُوا مِنْ رِزْقِهِ وَ إِلَیْهِ النُّشُورُ»: «اوست کسى که زمین را براى شما رام گردانید؛ پس در فراخناى آن رهسپار شوید و از روزى [خدا] بخورید و رستاخیز به سوى اوست». همه موجودات عالم سهمی از روزی مادی دارند، به شرطی که بقیه موجودات، آن سهم را از بین نبرند و نابود نسازند یا غاصبانه آن را مالک نشوند. خداوندی که خالق خلق است، روزی آنها را بر عهده دارد و روزی هیچ موجودی نزد خدا فراموش نشده است: «وَ مَا مِنْ دَابَّهٍ فِی الأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا».
بی مگس هرگز نماند عنکبوت // رزق را روزی رسان پُر می‌دهد
باران، طعام،
حیوانات و میوه‌ها، از جمله رزق‌های مادی‌ای هستند که در آیات به آنها اشاره شده است.
رزق مادی بنابر آیات، دارای ویژگی‌هایی است که عبارتند از:
الف) طیب
طیب به معنای هر چیزی است که حلال و سازگار با طبع باشد. واژه «طیب» گاه به تنهایی در کنار «رزق» آمده است و گاه به همراه واژه «حلال». مفسران مراد از طیبات را در آیه «قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِینَهَ اللَّهِ الَّتِی أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَ الطَّیِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِیَ لِلَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیَاهِ الدُّنْیَا خَالِصَهً یَوْمَ الْقِیَامَهِ کَذَلِکَ نُفَصِّلُ الآیَاتِ لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ» خوردنی‌های لذیذ از انواع مختلف دانستهاند که انسان با آن ارتزاق می‌کند و نیز چیزهای حلال که آدمی در زندگی و بقای خود از آنها استمداد می‌کند که به دور از هر گونه پلیدی و مخصوص مؤمنان است.
در تمامی آیاتی که واژه «حلال» همراه با واژه «طیب» در کنار رزق آمده است، حلال مقدم‌تر از طیب بیان شده است. برای مثال در آیه «فَکُلُوا مِمَّا رَزَقَکُمُ اللَّهُ حَلاَلاً طَیِّباً» ؛ ابتدا به حلال بودن غذا و سپس لذت‌بخش بودن برای نفس و جسم توجه شده است. بدین معنا که غذای انسان باید از طیبات تهیه شود و نباید غذاهایی مانند گوشت مردار که طبع مردم از آنها نفرت دارد و
اسلام نیز آنها را منع کرده است، مصرف شود.
ب) حلال
حلال از «حلّ العقده» به معنای باز کردن گره آمده و چیزی است که ممنوعیتی در آن وجود نداشته و استفاده از آن مجاز و مشروع است. هم‌نشین شدن این واژه در برخی آیات با واژه «رزق» بدین معناست که هر رزق مقدر شده خدا برای بندگانش حلال است، مانند آیه: «وَ کُلُوا مِمَّا رَزَقَکُمُ اللَّهُ حَلاَلاً طَیِّباً»: «و از آنچه خداوند روزى شما گردانیده، حلال و پاکیزه را بخورید». حال اگر انسان راه نادرستی را برای کسب روزی انتخاب کند، از رزق حلال مقدر شده، محروم می‌شود و حرام شدن رزق از مخالفت با اوامر الهی در کسب رزق ناشی می‌شود. اگر چه باید توجه داشت که به درآمد و دستاورد حاصل از راه نامشروع و حرام، رزق گفته نمی‌شود.
دقت و توجه به لقمه حلال و پرهیز از لقمه شبهه‌ناک، می‌تواند تأثیرات عمیقی بر وجود آدمی بگذارد.
حاج محمدحسین متقی، یکی از رزمندگان دوران دفاع مقدس درباره حلال‌خوری شهید حبیب‌الله نوراللهی نقل کرده است:
قبل از انقلاب با شهید حبیب‌الله نوراللهی که شاگرد همسایه مغازه ما بود و کار سختی داشت،
دوست بودم. او هر روز باید با گاری دستی بار جا به جا می‌کرد. یک روز به او گفتم: تو قبل از اینکه بیایی اینجا، هم پشت میز بودی هم حقوقت بیشتر از اینجا بود؛ این همه اذیت هم نمی‌شدی. چرا رها کردی و آمدی این کار سخت را انجام می‌دهی؟ او گفت: درست می‌گویی، اما در مغازه قبلی استادم قیمت جنس را به مشتری دروغ می‌گفت و از این کار سود بیشتری می‌برد، اما از راه حرام؛ لذا من ناراحت می‌شدم.
روزی خدمت حاج آقا مهدی امامی (که از دانشمندان و عارفان بنام شهرضا بود) رفتم و قضیه را توضیح دادم که استادم چنین کاری می‌کند، آیا حقوقی که من می‌گیرم حلال است یا خیر؟ حاج آقا گفت: برای او حرام است، ولی برای شما اشکالی ندارد. با این حال چون به دلم نمی‌چسبید، ناراحت بودم؛ لذا آن کار راحت را رها کردم و این کار سخت را بهتر از آن می‌دانم. این شهید بزرگوار خیلی به حلال و حرام مقید بود و نماز اول وقتش هم ترک نمی‌شد. نتیجه این رعایت‌ها و بنده خالص خدا بودن هم شهادت در راه خدا بود.
نقل است روزی معاویه برای اَبُوالاَسوَدِ دُؤَلی حلوا هدیه فرستاد. خواستِ معاویه این بود که با این کار نوعی دلجویی و تألیف
قلب کرده و محبت ابوالاسود را از امام علی(ع) برگرداند. در این هنگام یکی از دختران ابوالاسود وارد شد. لقمه‌ای از حلوا برگرفت و داخل دهان گذاشت.
پدر گفت: دخترم! حلوا را بیرون بیاور. این سَمّ است. معاویه این حلوا را فرستاده تا محبت علی را از ما بگیرد. دخترش گفت: زشت باد این مردک. او می‌خواهد ما را از این بزرگوار جدا کند؟ هرگز! آنگاه آن لقمه را قی کرد و پس آورد.
2. رزق معنوی
رزق معنوی مانند توفیقاتی است که از سوی پروردگار نصیب برخی افراد می‌شود، به شرط اینکه از خود لیاقت نشان دهند. برای مثال علم، روزی افراد است و خدا به اندازه شایستگی و ظرفیت هر کس به وی عنایت می‌کند.
شرکت در مجالس معنوی، توسّلات، مجالس درس، مطالعات وسیع برای فهم و تعقل، روزی‌هایی معنوی هستند که شایستگان به اندازه معینی از آن بهره می‌برند. امام صادق ذیل آیه «فَلْیَنْظُرِ الإِنْسَانُ إِلَى طَعَامِهِ» فرموده است: «منظور از این طعام، علم است؛ یعنی انسان باید نگاه کند که علم خود را از چه کسی می‌آموزد».
رزق معنوی مصادیقی دارد که می‌توان به بهشت و غذای بهشتی و بهره بردن از قرآن اشاره کرد.
الف) بهشت و غذای بهشتی
مفسران مراد از رزق را در آیه «رَسُولاً یَتْلُو عَلَیْکُمْ آیَاتِ اللَّهِ مُبَیِّنَاتٍ لِیُخْرِجَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَ مَنْ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ وَ یَعْمَلْ صَالِحًا یُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا قَدْ أَحْسَنَ اللَّهُ لَهُ رِزْقًا» بهشت و رزق معنوی دانستهاند. برخی دیگر افزون بر این معنا، آن را رزق ایمانی نیز دانستهاند که به مؤمنان داده است.
ب) بهره بردن از قرآن
گاه رزق، به معنای بهره بردن از قرآن است؛ چنان‌که خداوند می‌فرماید: «وَ تَجْعَلُونَ رِزْقَکُمْ أَنَّکُمْ تُکَذِّبُونَ» ؛ یعنی حظ خودتان را از قرآنی که خدا روزی شما کرده است، تکذیب آن قرار ندهید. برخی مفسران آن را به معنای بهره بردن از قرآن و حفظ آن دانستهاند. با توجه به معنای اصطلاحی رزق، قرآن که بنا بر آیات، دائمی است و کسی نمی‌تواند در آن تغییر و تحول ایجاد کند، رزقی است که بندگان شایسته می‌توانند از آن بهره ببرند.
حتمیت رزق‌دهی خداوند
شاید از بسیاری از افراد شنیده باشید که می‌گویند وضع اقتصادی‌شان خراب شده و انگار اصلاً درِ رزق و روزی‌شان بسته شده است؛ اما واقعیت این است که خداوند روزی همه موجودات را در هر نقطه‌ای از زمین و آسمان که باشند، تضمین کرده است: «وَ مَا مِنْ دَابَّهٍ فِی الأَرْضِ إِلاَّ عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَ مُسْتَوْدَعَهَا کُلٌّ فِی کِتَابٍ مُبِینٍ»: «و هیچ جنبندهاى در زمین نیست مگر [اینکه] روزی‌اش بر عهده خداست و [او] قرارگاه و محل مردنش را مىداند، همه [اینها] در کتابى روشن [ثبت] است». در سخنی از رسول‌خدا(ص) نیز آمده است: «وَ لَوْ أَنَ جَمِیعَ الْخَلاَئِقِ اجْتَمَعُوا عَلَى أَنْ یَصْرِفُوا عَنْکَ شَیْئاً قَدْ قُدِّرَ لَکَ لَمْ یَسْتَطِیعُوا»: «اگر تمام مخلوقات عالم جمع شوند و بخواهند چیزی را که برایت رقم خورده از او بگیرند، نمی‌توانند».
حضرت دانیال(ع) یکی از پیامبران بزرگ الهی است که در زمان پادشاهی جبّار و ستمگری به نام «بُختُ نَصَّر» زندگی می‌کرد. به دستور بخت نصر او را دستگیر کردند و در چاهی انداختند و
حیوانات درنده را بر سرش ریختند. خداوند متعال به یکی دیگر از پیامران خود وحی نمود که برای دانیال خوراکی ببرد. عرض کرد: پروردگارا دانیال کجاست؟! خطاب رسید: از قریه بیرون شو، آنگاه کفتاری به سراغ تو می‌آید. دنبال آن کفتار برو تا تو را به مکان دانیال راهنمایی کند. آن پیامبر به راه افتاد تا اینکه به آن چاه رسید و طبق دستور خدا خوراک را برای او در چاه سرازیر کرد.
رازقیت خداوند بدین معناست که همه پدیده‌ها و آفریده‌های خداوند و نظام حاکم بر آنها با تدبیر و اراده او به وجود آمده‌اند و خداوند بندگانش را به گونه‌ای آفریده تا نیازمند او باشند. خداوند نیز منابع و مراحل لازم برای رفع این نیازمندی‌ها را با بخشش خویش در نظام آفرینش تدبیر کرده است. البته آنچه انسان از راه حرام مورد بهره‌برداری قرار می‌دهد، رزق خدا نیست و نباید وسیله معصیت را به خدا نسبت داد؛ چرا که خداوند نیز تشریع عمل زشت را از خود نفی کرده است: «قُلْ إِنَّ اللَّهَ لاَ یَأْمُرُ بِالْفَحْشَاءِ أَتَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ»: «بگو قطعاً خدا به کار زشت فرمان نمىدهد آیا چیزى را که نمی‌دانید به خدا نسبت مىدهید».
موضوع تأمین نیازمندی‌های موجودات زنده از جالب‌ترین موضوعاتی است که با گذشت زمان و پیشرفت علم،
پرده از اسرار آن برداشته می‌شود. در گذشته دانشمندان بسیاری به این می‌اندیشیدند که اگر در اعماق دریاها موجودات زنده‌ای وجود داشته باشند، غذای آنها از چه راهی تأمین می‌شود؟ زیرا ریشه اصلی غذاها به نباتات و گیاهان بر می‌گردد که آنها هم نیازمند به نور آفتاب هستند و در اعماق بیش از 700 متر، نوری وجود ندارد. امروزه معلوم شده است که نور آفتاب، گیاهان ذره‌بینی را در سطح آب و در بستر امواج پرورش می‌دهد و هنگامی که مرحله تکامل خود را پیمودند، هم‌چون
میوه رسیده‌ای به اعماق دریا فرو می‌روند و سفره نعمت را برای موجودات زندۀ ژرفای آب فراهم می‌سازند. از سوی دیگر از میان پرندگانی که از ماهیان دریا
تغذیه می‌کنند، شب‌پره‌هایی وجود دارند که در ظلمت شب هم‌چون غواصی ماهر به اعماق آب فرو می‌روند و با امواج مخصوصی که از خود صادر می‌نمایند، صید خود را شناسایی و شکار می‌کنند. روزی رساندن خداوند به موجودات مختلف، بسیار حیرت‌انگیز است. از جنینی که در شکم
مادر قرار گرفته و هیچ‌کس در آن جایگاه تاریک اسرارآمیز به او دسترسی ندارد تا حشرات گوناگونی که در اعماق تاریک زمین و لانه‌های پر پیچ و خم، در لابه‌لای درختان، بر فراز کوه‌ها و در قعر دره‌ها زندگی می‌کنند، هیچ یک از علم او پنهان نیستند.
از نظر مفسران آیه «فَوَ رَبِّ السَّمَاءِ وَ الأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِثْلَ مَا أَنَّکُمْ تَنْطِقُونَ»؛ بیانگر حتمی بودن روزی است. خداوند در آیه اخیر به انسان اطمینان می‌دهد که روزی او تضمین شده است تا بتواند با خیال راحت به شگفتی‌های جهان هستی بنگرد ... . کار به جایی رسیده است که خداوند با آن عظمت و قدرتش برای اطمینان دادن به بندگان شکاک و دیرباور و ضعیف‌النفس و حریص سوگند یاد می‌کند که آنچه به شما در زمینه رزق و روزی و وعده‌های داده شده، گفته شده، همه حق است و هیچ شک و تردیدی در آن نیست. چنان‌که امام علی فرموده است: «بدانید آنچه خداوند برای بنده مقدر کرده است، بی‌کم و کاست به او می‌رسد؛ هر چند در چاره‌اندیشی و پیدا کردن راه‌های کسب روزی ناتوان باشد و نیز بیش از آنچه خداوند برایش مقدر کرده، به او نرسد؛ هر چند بسیار زرنگ و چاره‌اندیش باشد».
رابطه تلاش و روزی
اگر چه خداوند تعالى روزى را تضمین کرده است، اما این تضمین بدان معنا نیست که روزى هر کس را در خانه‌اش مى‌آورند و یا از آسمان براى او مائده نازل مى‌کنند؛ بلکه مقصود آن است که در عالم طبیعت منابع تأمین روزى جانداران پیش‌بینى شده است؛ چنان که قرآن مى‌فرماید: «وَ جَعَلَ فِیهَا رَوَاسِیَ مِنْ فَوْقِهَا وَ بَارَکَ فِیهَا وَ قَدَّرَ فِیهَا أَقْوَاتَهَا فِی أَرْبَعَهِ أَیَّامٍ سَوَاءً لِلسَّائِلِینَ»: «و در [زمین] از فراز آن [لنگرآسا] کوه‌ها نهاد و در آن خیر فراوان پدید آورد و مواد خوراکى آن را در چهار روز اندازهگیرى کرد [که] براى درخواست‌کنندگان درست [و متناسب با نیازهایشان] است». با این حال براى به دست آوردن روزى، باید کوشش کرد و از منابع گسترده الهى آن را به دست آورد؛ چرا که انسان بهره‌ای جز سعی و تلاش خود ندارد: «وَ أَنْ لَیْسَ لِلإِنْسَانِ إِلاَّ مَا سَعَى».
در واقع میان مقدر شدن روزی و تلاش انسان برای کسب آن، هیچ تضادی وجود ندارد؛ چنان‌که قرآن نیز در عین اینکه از تقدیر رزق و روزی خبر می‌دهد، انسان را برای به دست آوردن همان روزی مقدر، به تلاش و کوشش دعوت می‌کند: «هُوَ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الأَرْضَ ذَلُولاً فَامْشُوا فِی مَنَاکِبِهَا وَ کُلُوا مِنْ رِزْقِهِ وَ إِلَیْهِ النُّشُورُ»: «اوست کسى که زمین را براى شما رام گردانید، پس در فراخناى آن رهسپار شوید و از روزى [خدا] بخورید و رستاخیز به سوى اوست». رسول‌خدا (ص) نیز فرموده است: «طَلَبُ الْحَلاَلِ فَرِیضَهٌ عَلَى کُلِ مُسْلِمٍ وَ مُسْلِمَه»: «به دنبال روزی حلال رفتن، بر هر مرد و زن مسلمان واجب و لازم است».