چاپ

آریا بانو -
خراسان / اول، پیچه‌ای از علف‌های هرز که مثلاً حیاط خلوت‎مان است. هیچ کدام‎مان صاحبخانه نیستیم. نه ما، نه اندی و تامی در طبقه بالا و نه انریکو در طبقه پایین. انریکو می‌گوید: «اونا باید یه باغبون بفرستن این‌جا» و ما موافقت می‌کنیم که بله، این آن‌ها، هر کسی که هستند، باید یک باغبان بفرستند. دوم، گربه سیاه و سفید که دم در مدام ضجه می‌زند. تامی می‌گوید: «این ماده‌گربه قبل از این‎که آپارتمان‎تون رو بخرین، اون‌جا زندگی می‌کرد. گمونم رهاش کردن و رفتن.» سوم، سرعت ماشین‌هایی که دور فلکه می‌چرخند. آن‌ها باید کاری برای آرام کردن رفت‌وآمد انجام بدهند. چهارم، توله‌های گربه سیاه و سفید. چرا گربه عقیم نشده‎بود؟ باید عقیمش می‌کردند. پنجم، توله‌های توله‌ها که خیلی زود و به تعداد زیاد سروکله‌شان پیدا می‌شود و‌ از در و دیوار خانه بالا و پایین می‌روند. شب‌ها در جنگل حیاط خلوت‎مان شکار می‌کنند. روزها، ضجه‌زنان جلو در را شلوغ می‌کنند. از مغازه محله برای‎شان غذای گربه می‌خریم تا متقاعدشان کنیم که وقتی در را باز می‌کنیم، به داخل خانه هجوم نیاورند. ششم، توله‌های بیشتر. هفتم، تصادف‌های فلکه. دوباره و دوباره رانندگان زخمی راه خود را از میان گربه‌ها و توله‌ها باز می‌کنند تا زنگ در را بزنند. لکه‌های خون روی پیاده‌رو باقی می‌گذارند. هیچ‌کدام از ما صاحب پیاده‌رو نیستیم. در را جواب نمی‌دهیم. چرا مزاحم کس دیگری نمی‌شوند؟ نمی‌بینند ما هم دردسرهای خودمان را داریم؟
نویسنده : به قلم بروس راجر،ترجمه از حسام جنائی