چاپ

آریا بانو - خراسان / بی‎حوصلگی و احساس کوفتگی بدن و ضعف را همه ما در انواع بیماری ‏ها تجربه کرده‎ایم. می دانیم آدم وقتی بیمار می‎شود کمی بیشتر توجه لازم دارد ولی برایش هم خیلی مهم است روی اعصابش پیاده‎روی نشود و سرزنش هم نشنود. اگر روزی قرار شد به دیدن دوست و فامیلی که دچار بیماری شده و در خانه یا بیمارستان بستری است، برویم بهتر است حواسمان باشد تا رفتارمان درد جدیدی به او اضافه نکند. حتما شما هم دوست ندارید وقتی مریض هستید و رنجور و بی‎حال گوشه‎ای افتاده‎اید یکی از در بیاید تو و بگوید «واویلا چقدر رنگت پریده، شبیه نی قلیون شدی بمیرم برات این مریضی با تو چه کار کرده». قطعا دوست ندارید سرزنش‎تان کنند و مدام از این جملات بشنوید که «چون فلان چیز را رعایت نکردی حالا افتادی تو تخت و داری نتیجه‎ش رو می‎بینی». هدف آدم‎ها از عیادت بیمار، دادن روحیه است و تلاش برای امیدواری. اگر او کار عقب افتاده‎ای دارد که ما از پسش برمی‌آییم، می‎توانیم انجامش را به عهده بگیریم. ما برای گریه و زاری از بیماری یا حادثه‎ای که برای آشنای‎مان رخ داده به دیدنش نمی‎رویم و باید مراقب باشیم که فضا را با حرف‎های منفی، غم و غصه و آه و ناله پر نکنیم. خیلی وقت‎ها نمونه بیماری را که آشنای‎مان به آن مبتلا شده در بین فامیل و دوست دیده‎ایم اما لازم نیست تمام خاطرات بیمارهای قبلی را موبه‎مو برای او تعریف کنیم. به ویژه اگر فردی که درباره‎اش صحبت می‎کنیم فوت کرده به هیچ عنوان نباید خاطره و قصه‎ای از او برای فرد بیمار تعریف کنیم، این کار، جز تضعیف روحیه تاثیر دیگری ندارد.