چاپ

آریا بانو -
عاقبت جوانی که در دسته عزاداری برای نوامیس مزاحمت ایجاد می کرد!
٣٤٧
٠
فارس / عشق به امام علی(ع) در سال 1350 در جنوب تهران خیابان بوذرجمهری و بازار تهران کوچه امامزاده یحیی(ع)، زمینه‌ساز بنای هیأتی به مکتب علی (ع) شد. هیأتی که از ابتدا مدیریت و مسئولیتش برعهده جوانان بوده است.
هیأت مکتب علی در طول سال و در تمامی شهادت‌ها و موالید اهل بیت(ع) برنامه برگزار می‌کند اما برنامه خاصر و ویژه این هیأت در ایام مسلمیه است که در این ایام بیش از 3 هزار نفر در این هیأت اطعام می‌شوند.
مدیریت هیأت مکتب علی همواره با جوانان بوده است و در ابتدا ابوالقاسم ملکی مدیر این هیأت بوده و سپس مصطفی نظری مسئول این جلسه از سال 63 شده است و از سال 74 نیز مدیریت به امیر شعبانی رسیده است. شعبانی در این باره می‌گوید: «همواره جلسه زیر نظر بزرگترها مدریت شده است و مسئولیت‌ها را انتخاب می‌کنند. جلسه سیدالشهدا(ع) با جلسات دنیایی، متفاوت است، اداره اصلی مجلس با خود این ذوات مقدسه است، این توفیق است که فردی فرضا بتواند در این جلسه یک کیسه کفش به عزاداران دهند زیرا همه کاره این جلسه، 14 معصوم(ع) است. اگر مدیر و مسئول هیأت به این مهم توجه داشته باشد تمام امور به خوبی پیش خواهد رفت.»
ابوالقاسم ملکی مدیر این هیأت در سال‌های قبل از انقلاب، گروه سرودی را از بچه‌های 7 تا 8 ساله تشکیل داده بود و با اشعاری که خود سروده بود، به اجرای برنامه در مساجد و هیأت‌های دیگر می‌پرداخت و در همان مسجد ام البنین(س) غیر از شب‌های جمعه به تمرین سرود می‌پرداختند. شعبانی که خود یکی از اعضای این گروه سرود بوده است، در این باره می‌گوید: :در هیأت صنف کش‌باف تهران، در سال‌های قبل از انقلاب، سرودی طعنه‌آمیز به طاغوت خواندیم که از در پشت حسینیه‌ فرار کردیم. در آن زمان در حد توان هیأت مکتب علی در مبارزات انقلابی شرکت می‌کرد.»
همانطور که گفته شد یکی از برنامه‌های ویژه هیأت مکتب علی عزاداری ایام مسلمیه و حضور دسته عزاداری این هیأت در حرم عبدالعظیم حسنی(ع) است. قبل از انقلاب دسته‌جات زیادی در ایام مسلمیه به حرم عبدالعظیم حسنی(ع) نمی‌رفت و یک دسته مادحین و ذاکرین در شب هفتم ذی‌الحجه در این مکان حضور پیدا می‌کرد که اداره‌کننده جلسه و برنامه‌ها در این روز نیز بود و دسته‌های دیگر به احترام آن‌ها، روز هشتم و نهم می‌آمدند البته تعدادشان مثل امروز زیاد نبود. هیأت مکتب علی نیز از سال 58 مرتب در شب نهم ذی‌الحجه در این مراسم شرکت کرده است و هرسال با یک نوحه و سبک جدید نیز حضور پیدا کرده است.
امیر شعبانی مدیر این هیأت در این باره می‌گوید: «در هیأت مکتب علی از ابتدا رسم بود در چای عزادان تربت می‌ریزیم تا کام‌شان، متبرک باشد و برای عزاداری مسلمیه نیز رسم داریم که در زمان تشرف هیأت به مشهد، از حضرت مدد می‌گیریم تا ایشان برای مسلمیه کمک کنند و از شاعر درخواست داریم ولو یک بند از نوحه آن سال را در حرم بگوید.»
همواره هیأت‌های متعدد مورد عنایات و الطاف اهل بیت(ع) قرار گرفته‌اند. هیأت‌ مکتب علی نیز شاهد این عنایات بوده است. شعبانی در این باره می‌گوید: «ایام محرم از مسجد ام البنین(س) با دسته عزاداری به راه می‌افتادیم و زنجیززنی می‌کردیم و به زیارت یکی از امامزاده‌های واقع در آن محل می‌رفتیم و مجدد به هیأت برمی‌گشتیم. خواهر شهید چیت‌ساز در آن سال، عارضه‌ای برایش پیش آمده و فلج شده بود. در شبی که توسل به حضرت قاسم(ع) صورت گرفت و دسته عزاداری به راه افتاد، این خانم با ویلچر درون دسته آورد شد و بعد از اتمام این مراسم که به منزل رفت، مورد عنایت اهل بیت(ع) قرار گرفت و ویلچر را کنار گذاشت و روز بعد با پای خودش به هیأت آمد.»
اداره مجلس سیدالشهدا(ع) با خود این بزرگواران است، اگر کسی معرفت به آنان داشته باشد کوچکترین آزار و اذیتی به او نمی‌رسد. گاهی افرادی در هیأت‌ها به نوعی مزاحمت و اختلالی ایجاد می‌کنند و این امتحانی برای افراد حاضر و مسئولین هیأت محسوب می‌شوند که چگونه با این فرد برخورد کنند زیرا باید بدانیم اول مهمان مجلس عزای سیدالشهدا(ع) مادرش حضرت زهرا(س) است. امیر شعبانی در بیان خاطره‌ای در این باره می‌گوید: «یک سال در دسته عزاداری هیأت ما که خانم‌ها نیز انتهای دسته حضور داشتند، یک جوانی که اهل مسجد و هیأت نبود، به شیطنت می‌پرداخت و با حاضر شدن بین دسته آخر و خانم‌ها، اختلال ایجاد می‌کرد. بسیاری از افراد هیأت که توان لازم برای برخورد فیزیکی با وی را داشتند، خواستند اقدامی کنند که اعلام کردم اجازه دهید صاحب هیأت جوابش را بدهد. مسجد ما، داخل کوچه‌ای بود که حرکت می‌کردیم، به خیابان 15 خرداد می‌رسیدیم. دسته به حرکت ادامه داد تا وارد خیابان شد، در این زمان، فاصله‌ای میان خانم‌ها و آقایان ایجاد شد و آن فردی که شیطنت می‌کرد، غفلت کرد و موتوری با او برخورد کرد، به طوری که دو پایش درون گچ رفت. این پاسخ اهل بیت(ع) به رفتار فردی بود که قصد اختلا و شیطنت در مجلس آن‌ها را داشت.»