چاپ

با آغاز قرن بيستم به دنبال پيشرفت‌هاي صنعتي جهان مدرن و بعدها وقوع دو جنگ ويرانگر جهاني زمينه براي افزايش مشارکت اجتماعي و سياسي زنان فراهم شد. افزايش مشارکت اجتماعي زنان با کار در کارخانه‌ها و ادارات و بعدها در جبهه نبرد به عنوان امدادگر اولين گام‌ها براي احقاق مطالبات اجتماعي آنها بود. در آن روزها شرايط کاري سخت با دستمزد کم براي زنان باعث شد آنها دست به اعتراض عليه آنچه «نابرابري» مي‌دانستند، بزنند. شناخته‌شده‌ترين نماد مبارزه اجتماعي زنان در تاريخ معاصر مربوط به هشتم مارس 1908 ميلادي و اعتراض به همين شرايط سخت کاري بود. در اين روز گروهي از زنان کارگر در يک کارخانه نساجي در نيويورک دست به اعتراض زدند. رئيس کارخانه براي جلوگيري از گسترش اعتراض آنها را در کارخانه محبوس کرد اما يک آتش‌سوزي مشکوک باعث شد نزديک به 129 تن از زنان کارگر جان خود را از دست بدهند. در آن سال‌ها زنان در کشورهاي مختلف اروپايي و امريکا در کنار مبارزه براي رفع تبعيض و استثمار کاري براي احقاق حق مشارکت سياسي نيز مبارزه مي کردند. حق راي و مشارکت زنان در انتخابات محصول جنبش‌هايي است که در آغاز قرن بيستم شکل گرفت. به روايت تاريخ، نيوزيلند نخستين کشور مستقلي بود که در سال 1893 حق رأي زنان در آن به رسميت شناخته شد. چندي پيش از اين تاريخ يعني به سال 1866 جنبش حقوق زنان در انگلستان مبارزه براي رسيدن به حق مشارکت سياسي را آغاز کرده بود اما اين جنبش در سال 1918 توانست به حق راي برسد. چيزي که در امريکا به سال 1920 و در فرانسه به سال 1944 به وقوع پيوست. خبرگزاري رويترز در آستانه هشتم مارس روز جهاني زن نگاهي انداخته به 100 سال قبل و زماني که زنان در کارخانه و اداره و پشت جبهه جنگ حضور داشتند؛ روزهايي که آنها در شرايط سخت و نابرابر به کار مشغول بودند و محدوديت‌ها هنوز امکان مشارکت سياسي و اجتماعي فعال آنان را فراهم نکرده بود.