بانو نیوز - در سلسله مباحث دنباله‌داری که پیش‌از‌این درمورد
آلودگی صوتی به اشتراک گذاشته بودیم، به مبانی این مبحث اشاره کردیم. به آثار
آلودگی صوتی بر سلامت انسان پرداختیم ( 1 و 2 و 3 ) و از تأثیرش بر
کودکان نوشتیم. و حتی از دامنۀ تاثیر
آلودگی صوتی بر پرندگان نوشتیم. در این متن به تاثیر آلودگی صوتی محیط کار می‌پردازیم.
آلودگی صوتی محیط کار
آلودگی صوتی صنعتی یا محیط کار اصطلاحی‌ست که اغلب در رابطه با بهداشت و ایمنی محیطی به کار می‌رود تا شرح مزاحمت ناشی از آن؛ زیرا
آلودگی صوتی دائمی به سیستم شنوایی انسان آسیب می‌زند.
آلودگی صوتی صنعتی یا محیط کار به مقدار انرژی صوتی‌ای (نویز) که سیستم شنوایی کارکنان حین کار در کارخانه دریافت می‌کند اطلاق می‌شود.
بنا به گزارش ادارۀ سلامت و امنیت شغلی «22 میلیون کارگر سالانه در معرض
آلودگی صوتی زیان‌آور هستند. کسب‌وکارهای آمریکا سال گذشته بیش از 5/1 میلیون دلار جریمه برای عدم حفاظت از کارگران در برابر
آلودگی صوتی پرداخت کردند».
آلودگی صوتی صنعتی یکی از مخاطرات شغلی صنایع سنگین مانند کشتی‌سازی، معدن، راه‌آهن‌سازی، جوشکاری و ساخت‌وساز است. اگر فردی دائماً در معرض
آلودگی صوتی صنعتی با شدت زیاد باشد، ممکن است دچار ناشنوایی شود. ناشنوایی ناشی از
آلودگی صوتی[1]صنعتی را تحت عنوان ناشنوایی ناشی از محیط کار دسته‌بندی می‌کنند.
تفکر مدرن در ایمنی و بهداشت شغلی،
آلودگی صوتی را تهدیدی برای ایمنی و بهداشت کارگران می‌داند.
آلودگی صوتی در محیط کار از طریق منابع زیادی تولید می‌شود.
در‌صورتی‌که در محیط‌های کاری شدت
آلودگی صوتی زیاد باشد و به‌صورت دائم تولید شود، برای شنوایی ضرر دارد. برای آنکه
آلودگی صوتی به شنوایی آسیب بزند باید به‌اندازۀ کافی نزدیک و بلند باشد و شنونده باید مدت زمان مدیدی در معرضش قرار گیرد. سازمان ایمنی و بهداشت شغلی برای تعیین تراز و مدت زمان مواجهه با
آلودگی صوتی ناایمن این فاکتورها را در نظر گرفت.
مؤسسۀ ملی ایمنی و بهداشت شغلی[2]، ادارۀ ایمنی و بهداشت شغلی، ادارۀ ایمنی و بهداشت شغلی در معدن[3]، ادارۀ فدرال راه‌آهن[4] همگی استانداردهایی برای
آلودگی صوتی در کارخانه‌های وابسته‌شان تعیین کردند. قوانین هر کارخانه متفاوت است؛ زیرا وظایف و تجهیزاتشان فرق می‌کند، اما همه بر سر این توافق کردند
آلودگی صوتی بیشتر از 85 دسی‌بلی که 8
ساعت (شیفت معمول کاری) به طول انجامد، خطرناک است. این رابطۀ بین تراز
آلودگی صوتی مدنظر و مدت زمان مواجهه با آن را حد مجاز[5] می‌نامند. این معادله به‌صورت رابطه‌ای معکوس عمل می‌کند. به‌منظور رعایت ایمنی با افزایش شدت
آلودگی صوتی صنعتی، زمان مواجهه با آن باید کاهش یابد.
مقدار حد مجاز هر کارخانه از اندازه‌گیری شدت
آلودگی صوتی آن کارخانه به دست می‌آید. ارزیابی شبکۀ وزنی A اغلب برای تعیین تراز
آلودگی صوتی‌ای که به
گوش انسان آسیب می‌زند به کار می‌رود. همچنین ترازسنج‌های ویژهای وجود دارند که میانگین
آلودگی صوتی را در بازه‌ای از زمان تحت عنوان (تراز فشار صوت مواجهه) اندازه می‌گیرند.
آلودگی صوتی مخاطره‌آمیز کارخانه بر آستانه‌ی شنوایی دائم اثر می‌گذارد، زیرا در معرض صداهای بلند بودن به سلول‌های تاژک
گوش آسیب می‌زند (لطفاً برای اطلاعات بیشتر درباره‌ی فیزولوژی ناشنوایی به صفحه‌ی ناشنوایی ناشی از محیط کار[6] یا ناشنوایی ناشی از
آلودگی صوتی[7] مراجعه کنید.
آلودگی صوتی می‌تواند امنیت شغلی کارمند یا دیگران را به خطر بیاندازد.
آلودگی صوتی یکی از عوامل بروز حوادث شغلی است زیرا سبب پرت‌شدن حواس و مانع رسیدن صدای هشدارها می‌شود. زیادبودن شدت
آلودگی صوتی در ارتباطات محیط کار اختلال ایجاد می‌کند و این منجر به افزایش حوادث و کاهش بهره‌وری می‌شود.
از دست ندهید:
آلودگی صوتی؛ مبانی
آلودگی صوتی به همراه دیگر مخاطرات محل کار سبب افزایش آسیب به کارگران می‌شود. به خصوص،
آلودگی صوتی و برخی مواد سمی (مانند برخی محلول‌ها، فلزات، خفگی‌آورها و آفت‌کش‌ها) که برای
گوش مضرر هستند بر عملکرد
گوش تأثیر می‌گذارند.
کاهش
آلودگی صوتی
راه‌های زیادی برای محدودکردن میزان مواجهه با
آلودگی صوتی مخاطره‌آمیز وجود دارد. شرکت‌هایی که کارگران‌شان در معرض
آلودگی صوتی شدید قرار دارند ملزم به رعایت سلسله کنترل‌هایی هستند. در ابتدا شرکت باید تلاش کند منبع
آلودگی صوتی را حذف کند. اگر منبع حذف‌شدنی نیست باید از روش‌های مهندسی صدا برای به حداقل‌رساندن
آلودگی صوتی بهره برد. به این فرآیند کاهش صوت[8] گفته می‌شود.
در فرآیند کاهش صوت با کاهش ارتعاشات صوت، صدای دستگاه را کم می‌کنند تا بدین ترتیب از رسیدن آن به
گوش دریافت‌کننده جلوگیری شود. شرکت می‌تواند از مواد عایق صوتی روی دستگاه یا بین ماشین و دستگاه استفاده کند تا شدت صوتی که به کارگران می‌رسد را کاهش دهد.
با دورشدن از منبع،
آلودگی صوتی کاهش می‌یابد. وقتی دو منبع
آلودگی صوتی مجاورِ هم هرکدام نویزی مثلاً معادل 100 dB(A) تولید می‌کنند، با حذف یکی از منابع شدت صوت با تنها 3 dB کاهش به 97 dB(A) می‌رسد. زمانی که فاصله از منبع
آلودگی صوتی دو برابر شود تراز آن 6 dB کاهش می‌یابد که گاهی آن را قانون 6 می‌نامند.
به‌منظور کاهش مواجهۀ کارمندان با
آلودگی صوتی، شرکت باید مدت زمان مواجهۀ کارمندان را
مدیریت کند. برای نمونه می‌تواند با تغییر نوبت کاری کارمندان و دورکردن آنها از محیط مدت زمان مواجهه‌‌شان را کاهش دهد. راه دیگر کاهش مواجهه با
آلودگی صوتی استفاده از تجهیزات ایمنی شخصی است. گوش‌گیرهای متنوعی برای کاهش
آلودگی صوتی به مقدار استاندارد وجود دارند.
برای کسب اطلاعات بیشتر درباره‌ی سلسله کنترل‌ها لطفاً به صفحه‌ی ناشنوایی ناشی از محیط کار[9] مراجعه فرمایید.
نظارت
مؤسسۀ ملی ایمنی و بهداشت شغلی و ادارۀ ایمنی و بهداشت شغلی با همکاری یکدیگر استانداردها و مقرراتی برای کاهش
آلودگی صوتی در محیط‌های کاری تعیین می‌کنند.
آلودگی صوتی را می‌توان همچنین با قانون‌گذاری ساماندهی کرد. بررسی بنیاد همیاری کوکران[10] در سال 2012 به شواهد نه چندان معتبری دست یافت که نشان می‌دهند قانون‌گذاری سبب کاهش
آلودگی صوتی محیط کار در کوتاه مدت و بلندمدت می‌گردد.
طرح و برنامه همزمان با درک مخاطرات
آلودگی صوتی در محیط کار، برنامه‌ها و طرح‌هایی مانند برنامه‌ی تشویق به
خرید دستگاه‌های کم‌‌صداتر به نام buy quiet تدوین شده است. برنامۀ buy quiet سبب می‌شود تشویق به خریداران ابزار و تجهیزات کم‌صداتری شوند و تولیدکنندگان سعی کنند دستگاه‌های کم‌صداتری طراحی کنند.
علاوه‌بر‌آن، جایزه‌ای را به نام صدای ایمن[11] در نظر گرفتند تا به برنامه‌ها و طرح‌های موفق در زمینه‌ی جلوگیری از ناشنوایی اهدا کنند.
منبع
فهرست معادل‌ها:
[1] noise-induced hearing loss (NIHL)
[2] National Institute for Occupational Safety and Health (NIOSH)
[3] Mine Safety and Health Administration (MSHA)
[4] Federal Railroad Administration (FRA)
[5] Exposure action value (EAV) or Permissible exposure limit (PEL)
[6] Occupational hearing loss
[7] Noise-induced hearing loss
[8] acoustic quieting
[9] Occupational hearing loss
[10] Cochrane review
[11] Safe-In-Sound Award