چاپ

آریا بانو - غزل شماره 178 حافظ پس از قتل شاه ابو اسحاق و در زمان حکومت امیر مبارزالدین سروده شده و بازگو کننده مقایسه بین این دو فرمانرواست. حافظ اشاره می‌کند که عاشق برای باقی ماندن در حرم حضرت دوست باید محرم و رازدار دل باشد وگرنه در انکار یار خواهد ماند. حافظ از مدعی می‌خواهد منعش نکند و خدا را شکر می‌کند که در دلش اوهام نیست.

سرویس فرهنگ و هنر
هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
وان که این کار ندانست در انکار بماند
اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن
شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند
صوفیان واستدند از گرو می همه رخت
دلق ما بود که در خانه خمار بماند
محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد
قصه ماست که در هر سر بازار بماند
هر می لعل کز آن دست بلورین ستدیم
آب حسرت شد و در چشم گهربار بماند
جز دل من کز ازل تا به ابد عاشق رفت
جاودان کس نشنیدیم که در کار بماند
گشت بیمار که چون چشم تو گردد نرگس
شیوه تو نشدش حاصل و بیمار بماند
از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند
داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید
خرقه رهن می و مطرب شد و زنار بماند
بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد
که حدیثش همه جا در در و دیوار بماند
به تماشاگه زلفش دل حافظ روزی
شد که بازآید و جاوید گرفتار بماند
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
تعبیر فال حافظ شما
عهد و پیمانی را که بسته‌ای بجای بیاور و به آن وفادار باش. حریم و خط قرمز خودت را مشخص کن وگرنه آبرویت در خطر می‌افتد.
عشق و محبت را در دلت نهادینه کن تا لکه سیاهی درون آن نفوذ نکند.
مهربانی و محبت تو شهره عام و خاص می‌گردد و همه به نیکی از تو یاد می‌کنند.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
شاهد فال:
غزل شماره 179 - رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند