آریا بانو - یا سرگرم بازی با توله‌سگ‌هاست یا دارد توی سطل آشغال‌های دور و اطراف دنبال اسباب‌بازی می‌گردد. شاید هم کنار خواهر بزرگش باشد. این، همه‌ی زندگی رویای 2 ساله است؛ رویایی که دست ندارد!
محله‌ای هست به نام «ول‌آباد». چرا؟ چون این محله نه به شهر تعلق دارد که امکانات شهری داشته باشد و نه یک روستای آباد است که از حداقل‌ها بهره‌مند شود. اینجا تا
چشم کار می‌کند خاک است و گرد و غبار؛ آن هم آغشته به نخاله‌های ساختمانی که خیلی وقت است در «ول‌آباد» تخلیه می‌شوند.
غیر از اینها سگ‌های ولگرد هم هستند و این، همه‌ی سهم ول‌آبادی‌ها از دنیاست که از همه چیز محرومند. نه که محروم از لذت‌های دنیا. محروم از آب، گاز، برق و ...
«ول‌آباد» یکی از محله‌های حاشیه‌ای شهر کرمان است که در یک کیلومتری شهر قرار دارد و از یک طرف به شهر کرمان و از طرف دیگر به روستای شرف‌آباد راه دارد. ول‌آبادی‌ها هنوز در چادر زندگی می‌کنند و دورافتاده و محرومند.
«رویا»ی 2 ساله یکی از بچه‌های ول‌آباد است. وقتی 6 ماهه بوده، دچار اسهال و استفراغ می‌شود. رویا را به بهداری می‌برند و به او آمپول می‌زنند اما پس از این اتفاق کم‌کم انگشت‌هایش کبود می‌شوند و ناخن‌هایش می‌افتند. این روند طوری پیش می‌رود که هر دود دست رویا کاملا سیاه می‌شوند و مجبور می‌شوند آن را قطع کنند.
البته دکترها معتقدند که این، نظر شخصی
پدر و
مادر رویاست و امکان ندارد با یک آمپول چنین اتفاقی برای این
دختر دو ساله بیفتد. دکترها معتقدند که رویا از یک بیماری
عروقی رنج می‌برد.
پدر رویا در تلاش است که بتواند برای دخترش دست مصنوعی بسازد. پزشک‌ها معتقدند که در حال حاضر سن رویا برای پروتز دست بسیار کم است و باید بزرگ‌تر شود و در حال حاضر نیازمند یک جراحی مهم‌تر است؛ جراحی‌ای که انگشت شست رویا را از چهار انگشت دیگرش جدا کند.
رویا
فرزند سوم و آخر
خانواده است و حالا مادرش
فرزند چهارم را هم باردار شده است. رویا مثل بقیه بچه‌های ول‌آبادی تفریح خاصی ندارد. یا سرگرم بازی با توله‌سگ‌هاست و یا دارد توی سطل آشغال‌های دور و اطراف دنبال اسباب‌بازی می‌گردد. گاهی هم با خواهر بزرگش سرگرم بازی می‌شود. رویا و بقیه بچه‌های ول‌آباد کفشی برای پوشیدن ندارند و معمولا پابرهنه در زمین‌های خاکی مشغول بازی می‌شوند.
این تصاویر توسط ساره تجلی (عکاس خبرگزاری ایسنا) در منطقه ول‌آباد ثبت شده است.
ایسنا - سهیلا صدیقی
انتهای پیام