بزرگنمايي:

بانو نیوز - سونیا گماری قهرمان ارزنده قایقرانی ایران که چندی پیش اعلام کرد از تیم ملی و ورزش قایقرانی خداحافظی کرده در مورد این موضوع و زندگی ورزشی اش سخن گفته است.



اولین ها برای همیشه در خاطره ماندگار خواهند بود. بازی های آسیایی 2014 اینچئون و کسب مدال در رشته ای ناشناخته برای ایران؛ آن هم توسط ورزشکاری ناشناس. مدال برنز قایقرانی اسلالوم این بازی ها نصیب سونیا گماری بانوی ایرانی شد.
مدالی که در زمان برگزاری مسابقه رده بندی هیچ کسی تصور نمی کرد به نام ایران ثبت شود، آن هم تنها بعد از حدود 8 ماه تمرین. گماری حدود 8 ماه قبل از بازی ها تمریناتش را به همراه کتایون اشرف آغاز کرد و توانست مدال آور این بازی ها باشد.
کمتر از یک سال دیگر به بازی های آسیایی 2018 جاکارتا باقی مانده اما سونیا گماری این بار با خبر خداحافظی اش خبرساز شد. او به خاطر مصدومیت تصمیم گرفت از دنیای حرفه ای قایقرانی خداحافظی کند. ورزشکاری که قطعا با خاطره برنزی در تاریخ ورزش ایران ماندگار خواهد بود.
سونیا گماری قایقرانی تیم ملی ایران که در بازی های آسیایی 2014 اینچئون به مدال برنز اسلالوم رسید، درباره علت خداحافظی اش از ورزش حرفه ای و قایقرانی گفت: دلیل عمده این خداحافظی مصدومیتم بود چرا که آسیب دیدگی از ناحیه ستون فقراتم مزمن شده است و اذیتم می کند. من همیشه می خواستم در اوج بروم؛ درواقع می خواستم به خاطر ضعف جسمانی و آسیب دیدگی بروم تا اینکه به خاطر ضعف تکنیکی من را کنار بگذارند. این نوع خداحافظی را ترجیح می دهم.
او درباره ادامه فعالیت های خود در ورزش گفت: در آینده نه چندان دور کارهای خیلی خوبی را انجام می دهم و به زودی خبرهای خوبی را می دهم. می خواهم برای اولین بار در ایران کاری انجام بدهم که امیدوارم با موفقیت همراه شود. این کار برای من دوندگی زیادی داشت و ان شالله که به موفقیت برسد.
گماری درخصوص حضورش در مناطق زلزله زده کرمانشاه و کمک به مردم این شهر، گفت: مردم کرمانشاه را از خودم می دانم و فکر می کنم این اتفاق برای خود من افتاده است. اگر به آن ها کمک نمی کردم احساس بدی داشتم و درواقع وظیفه خودم دانستم که به آن ها کمک کنم. اگر این اتفاق برای استان دیگری هم رخ می داد و فکر می کردم حضورم لازم است این کار را می کردم و هر کمکی که از دستم برمی آمد انجام می دادم. ازهمان ابتدا به این فکر می کردم که هرجایگاهی که دارم از آن برای کارهای مثبت استفاده کنم و به دیگران نفع برسانم. اگر غیر این باشد فایده ندارد و تمام جایگاه ها و ارزش ها از بین می رود.

دارنده مدال برنز بازی های آسیا 2014 درپاسخ به این سوال که آیا دلتنگ قایقرانی می شود یا خیر، گفت: هرکسی در این رابطه با من صحبت می کند، اول گریه می کنم و بعد جواب می دهم. سخت ترین و ناراحت کننده ترین تصمیم زندگی ام بود. از 5 سالگی ورزش می کنم و حدود 20 سال است که ورزش حرفه ای را انجام می دهمو کنار گذاشتن آن سخت بود و قطعا دل تنگ خواهم شد.
او با ابراز گلایه از مسئولان هیات قایقرانی کرمانشاه، گفت: سخت تر از تصمیمی که گرفتم این بود که از طرف هیات قایقرانی استان مورد بی مهری و بی توجهی قرار گرفتم و دلم شکست. تمام ورزشکاران به مانند آقایان رضایی، میراسماعیلی،حیدری و دوستان عزیزم سپیده توکلی، مریم رنجبر، سارا خادم الشریعه و بسیاری دیگر با من تماس گرفتند اما حتی یک پیام هم از سوی هیات استان به من داده نشد. این کم لطفی خیلی ناراحت کننده بود.
گماری ادامه داد: اصلا فکر نمی کردم که این اتفاق رخ بدهد چرا که دوست داشتم حداقل یک پیام برای دلجویی من داده بشود.هیچ وقت توقع زیادی نداشتم و ندارم اما همیشه نگران بودم که سونیا روزی که از ورزش برود فراموش شود و این اتفاق خیلی زود رخ داد.اصلا من دنبال این نیستم که هدیه به من بدهند یا اینکه دائم گله کنم اما یک پیام می توانست حال من را خوب کند . من اولین مدال قایقرانی استان را کسب کردم و جندین سال است که در این رشته کار می کنم. ورزشکاری نبودم که فقط در یک رشته کار کند و در شنا و غریق نجات هم بودم.
بانوی قایقران ایرانی درباره استقبالی که بعد از بازگشتش از رقابت های کاناپولوی قهرمانی آسیا از او شد نیز اظهار کرد: من این کم لطفی را به حساب حادثه زلزله گذاشتم که مسئولان نتوانستند کاری انجام بدهند چرا که استقبال خیلی بدی صورت گرفت. این آخرین حضورم در میادین بین المللی بود و توقع داشتم استقبال خوبی از من شود.
گماری درباره تاثیر کتایون اشرف مربی قایقرانی تیم ملی در موفقیتش گفت: من قایقرانی و ورزش کردن را دوست داشتم و عاشقانه انجام می دادم. در این راه خیلی آسیب دیدم و خیلی گریه کردم اماچون کارم را دوست داشتم آن را ادامه داد. این گله ها را انجام دادم اما این را هم باید بگویم خیلی ها بودند که کمکم کردند. زمانی که خانم اشرف کنارم بودند،واقعا دلم قرص بود. بازی های آسیایی نه تنها باعث شد یک مربی خوب به نام خانم اشرف پیدا کنم بلکه یک دوست و حامی خوب نصیبم کرد. من واقعا به او ایمان دارم و خانم اشرف کسی بود که برای خداحافظی با او مشورت کردم.

او درباره بهترین خاطره دوران ورزشی خود گفت: بهترین خاطره هرورزشکار رفتن روی سکوهای قهرمانی است. بازی های آسیایی و رسیدن به مدال برنز آن بهترین خاطره و البته بهترین سکویی بود که به دست آوردم.
گماری هم چنین درباره خاطره ناخوشاید خود نیز گفت: بدترین خاطره هم مربوط به تعلیق فدراسیون قایقرانی تنها 10 ساعت قبل از اعزام به کاپ جهانی آلمان بود. خیلی امیدوار بودیم که شرایط حل شود و بتوانیم به رقابت ها برویم. ما شانس مدال بودیم و تمام بچه ها به خاطر بازماندن از این رقابت ها گریه کردند. وقتی به فرودگاه زنگ زدیم و اعلام کرد پرواز تهران به دوسلدورف انجام شد تمام بچه ها با صدای بلند گریه کردند . به خاطر مسائلی که به ورزشکار بی ربط بود ما از رفتن بازماندیم. خط خوردن از تیم و برخی از شکست ها نیز دیگر خاطرات بدم هستند.
او در پایان صحبت های خود گفت: واقعا دوست ندارم سونیایی که چندین سال برای استان و کشورش زحمت کشیده است با خداحافظی اش فراموش شود و دوست دارم هرازگاهی یادی ازاو شود.