فاطمه بهرامي استاد دانشگاه علم و فرهنگ با اشاره به اينکه ايران نتوانسته به جايگاه قابل قبولي در زمينه پوشش اسلامي در ميان کشورهاي مسلمان دست يابد گفت: ريشه اين مسئله را بايد در چند محور جستجو کرد. در وهله اول بحث توليد پارچه بسيار حائز اهميت است. ما در زمينه پارچه و توليد آن امکان رقابت با دو کشور ترکيه و مالزي را نداريم. پارچه‌هاي ما خوب هستند اما قابل رقابت با آنها نيستند. وقتي پارچه خوب متعلق به ما نيست، ناچاريم تابع کشورهاي صاحب‌نفوذ باشيم. وي افزود: نکته دوم اين است که اگر چه ما طراح‌هاي خوب داريم، اما هنوز سالن‌هاي مد براي ارائه توليدات جديد نداريم. اين طراحان در کشورهاي ديگر توليدات خود را به نمايش مي‌گذارند و بسيار هم شناخته شده‌اند، اما در ايران هنوز شرايط لازم براي حضور فعالانه آنها فراهم نشده است. دانش آموخته پژوهش هنر از دانشگاه تربيت مدرس ادامه داد: نکته سوم هم که در اين زمينه بسيار حائز اهميت است بحث حمايت‌هاي مادي و معنوي از مد ايراني و اسلامي است. نمي‌گويم در ايران بر روي مسئله مد سرمايه گذاري نشده، قطعا شاهد سرمايه گذاري و صرف وقت و انرژي بوده‌ايم اما اين نوع نگاه ها مقطعي بوده و با تغيير مديريت‌ها مد و لباس از اولويت بيرون آمده است. مد نياز به ثبات دارد. بهرامي در ادامه با اشاره به پررنگ شدن موضوع هنر تلفيقي و استفاده طراحان از سنت‌هاي پوشش کهن در ايران افزود: خوشبختانه باز هم يک جريان بسيار اميدبخشي راه افتاده و آن گرايش به عناصر زيبايي‌شناسي فرهنگ خودمان است. هر چه که در هنر بصري ايران ديده مي‌شود، به شدت مورد علاقه قرار گرفته و طراحان به آن طرح‌ها گرايش پيدا کرده‌اند. وي تاکيد کرد: اهميت ديگر اين گرايش، توجه کشورهاي ديگر به المان‌هاي ايراني- اسلامي ماست. اما به هر حال مقاومت‌هايي هم وجود دارد که بايد ايستادگي کرد. اين طراح توضيح داد: به عنوان مثال ما بحث خوشنويسي را داشتيم که تقريبا سال 82 بر روي لباس‌ها نقش بست و با مقاومت‌ها و مخالفت‌هاي بسياري روبرو بود. واقعيت اين است که خوشنويسي روي لباس ابتکار جديدي نيست و ما در دوره صفويه لباسي با نام لباس شفا داشتيم؛ لباسي که دعاي شفا روي آن نوشته‌ مي‌شد و به تن بيمار مي‌پوشاندند. اين لباس در بسياري از موزه‌ها از جمله موزه‌هاي آمريکا موجود است، بنابراين خوشنويسي روي لباس ابتکار جديدي نيست اما نياز دارد که بازآفريني شود.