بزرگنمايي:

به طور کلي کودکان خجالتي در موقعيت‌هاي اجتماعي والدين خود را ترک نمي‌کنند، در صحبت کردن مردد هستند، از ارتباط با ديگران خودداري مي‌کنند و در مقايسه با کودکان همسال خود ترجيح مي‌دهند به تنهايي بازي کنند. به گفته کارشناسان، اين رفتارها در کودکان تا زماني که موقتي باشد، طبيعي است اما وقتي دائمي و ماندگار مي‌شوند نگران‌کننده هستند. برخي کودکان در ارتباط گرفتن با ديگران کند هستند اما در عوض با گذشت زمان قادر هستند که ارتباط خود را قوي کنند. همچنين برخي ديگر در طول دوران دبستان و سنين پايين تر خجالتي هستند و پس از اين دوره رفتارشان عادي مي شود اما برخي کودکان حتي با گذشت زمان همچنان رفتارهاي خجالتي از خود بروز مي‌دهند. علاوه بر ماندگاري، خجالت کشيدن کودک از گروه‌هاي همسال خودش نگران‌کننده‌تر است. طبيعي است کودکان در برخورد با افراد بزرگسال به خصوص مردان کمتر احساس راحتي داشته باشند اما اينکه از کودکان هم‌سن خود نيز خجالت بکشند يک رفتار طبيعي نيست. از ديگر رفتارهاي خجالتي بودن در کودکان که مي‌تواند نگران‌کننده باشد خودداري آنان از بازي با گروه‌هاي همسال خود است زيرا کودکان در بازي با يکديگر مهارت‌هايي را آموزش مي‌بينند که براي رشد طبيعي آنان همچون درک رفتارهاي ديگران، يادگيري نوبت در بازي کردن و مکالمه داشتن و بيان نظرات خود به ديگران که مورد قبول قرار گيرد، اهميت دارد. کودکاني که از داشتن اين تعاملات اجتماعي خودداري مي‌کنند در مقايسه با ديگران تجربيات آموزشي گروهي و مهم را از دست مي‌دهند. در نتيجه درک اجتماعي، مهارت‌هاي اجتماعي و درک آنان از خودشان نسبت به کودکان ديگر کمتر است. اگرچه خجالتي بودن در پسران و دختران برابر است اما پسران خجالتي نسبت به دختران در ارتباط با دوستانشان بيشتر دچار مشکل مي‌شوند. شايد خجالتي بودن نقض هنجارها و ايده‌آل‌ها براي پسراني است که مي‌خواهند بي‌باک و جسور باشند. به گزارش لايوساينس، کودکان براي آنکه بتوانند با احساس طردشدگي و آزار توسط ديگران مقابله کنند به کمک والدينشان نياز دارند. همچنين والدين وقتي از اين وضعيت کودک خود آگاه مي‌شوند بايد موضوع را به مسئولان مدرسه کودک اطلاع دهند تا از فرزندشان به شيوه صحيح حمايت شود. همچنين والدين مي‌توانند زمان‌هايي را براي بازي کردن و حضور فرزندشان در فعاليت‌هاي گروهي خارج از برنامه روزانه تعيين کنند. علاوه بر اين والدين بايد در مورد رابطه دوستي با فرزندشان صحبت کرده و منبعي دلسوز از تشويق و ايده‌هاي سازنده براي او باشند.