بزرگنمايي:

بانو نيوز - دکتر حسن روحاني، در کتاب خود به بخشي از مجادلات براي عملي شدن حجاب اجباري اشاره کرده است. او که مسئول اجراي طرح اجباري کردن حجاب در ادارت مربوط به ارتش پس از انقلاب بوده است، افزون بر اينکه نظر و اقدامات خود در اين باره را شرح داده‌ است به برخي نقل قول‌هاي جالب توجه افراد و گروه‌ها در آن زمان هم اشارتي کرده است که متن زير، دربرگيرنده اين مطالب است:

«طرح مساله پوشش و حجاب زنان در اسفند 1357 بدون مشکل نبود و تا مدت‌ها مسئولين را به خود مشغول کرد. پس از 22 بهمن که سازمان‌ها و ادارات دولتي کار خود را آغاز کردند و مدارس نيز از اواسط اسفند به فعاليت پرداختند، شمار زيادي از خانم‌هاي کارمند و دانش‌آموزان دختر، بدون حجاب و با سر برهنه در ادارت و سازمان‌هاي دولتي حاضر مي‌شدند و در ميان آن‌ها گاهي زنان باحجاب در اقليت بودند. بعضي پرستاران بيمارستان‌ها و پزشکان و معلمان زن نيز بدون روسري به محل کار خود مي‌رفتند و در خيابان‌ها هم زنان بي‌حجاب رفت و آمد داشتند. البته زنان باحجاب نيز فراوان بودند و در همه جا به چشم مي‌خوردند.
به هر حال اول بار، علماي قم به بي‌حجابي زنان اعتراض کردند و گفتند: درحکومت اسلامي همه زنان بايد باحجاب باشند. امام نيز در يکي از بيانات خود به لزوم حجاب براي زنان اشاره کردند و همين باعث شد عده‌اي از زنان بي‌حجاب در خيابان‌ها تظاهرات کنند و در مقابل کاخ دادگستري و نخست‌وزيري تحصن نمايند. در اين هنگام نيز آقاي طالقاني پاي پيش گذاشت و سخناني درباره حجاب ابراز کرد و گفت: «حجاب اجباري نداريم و خانم‌ها بايد خودشان حجاب را انتخاب کنند.» در اينجا نظر آقاي طالقاني با نظر علماي ديگر متفاوت بود. به ياد دارم روزي آقاي بني‌صدر به سازمان راديو-تلويزيون در جام جم رفته بود و در آنجا زنان بي‌حجاب دور وي جمع شده و پرسيده بودند که دليل لزوم حجاب زنان چيست.بني‌صدر در پاسخ بحثي کرد و در ضمن گفت: زن‌ها بايد روسري سر کنند، زيرا از موي سر آنان اشعه‌اي متصاعد مي‌شود که باعث مي‌شود چنين و چنان شود! اين سخنان موجب تعجب همه شده بود.
گروهک‌ها و مجاهدين خلق هم اطلاعيه‌ مي‌دادند که حجاب نبايد اجباري باشد. در دولت موقت هم بحث بود که آيا حجاب اجباري شود يا نه. خلاصه همان طور که اشاره کردم، آقاي طالقاني در سخنراني خود گفت: ما نمي‌توانيم زنان اهل کتاب را مجبور به پذيرفتن حجاب کنيم، ولي مسلمانان را مي‌توانيم تشويق کنيم که حجاب داشته باشند و در هر صورت نبايد کسي را به زور باحجاب کنيم. با وجود اين، در ستاد ارتش با دوستان تصميم گرفتيم حجاب الزامي کنيم، که آغازي براي وزاتخانه‌ها و ادارات دولتي باشد.
طرح اجباري شدن حجاب در ادارت مربوط به ارتش، به عهده من گذاشته شد و بدين جهت در گام اول، همه زنان کارمند مستقر در ستاد مشترک ارتش را که نزديک به سي نفر بودند، جمع کردم و پس از گفتگو با آنان قرار گذاشتيم از فرداي آن روز با روسري در محل کار خود حاضر شوند. زنان کارمند که همگي به جز دو يا سه نفر بي‌حجاب بودند، شروع کردند به غر زدن و شلوغ کردن، ولي من محکم ايستادم و گفتم: از فردا صبح دژبان مقابل درب ورودي موظف است از ورود خانم‌هاي بي‌حجاب به محوطه ستاد مشترک ارتش جلوگيري کند. پس از ستاد ارتش، نوبت به نيروهاي سه‌گانه رسيد. در آغاز به پادگان دوشان تپه رفتم و همه کارمندان زن را که تعداد آن‌ها هم زياد بود در سالني جمع و درباره حجاب صحبت کردم. در آنجا زن‌ها خيلي سر و صدا راه انداختند اما من قاطعانه گفتم: «اين دستور است و سرپيچي از آن جايز نيست.» بعد توضيح دادم که ما نمي‌گوييم چادر سر کنيد، بحث چادر مطرح نيست، سخن بر سر استفاده از روسري و پوشاندن سر و گردن است. در نهايت، در آنجا هم گفتم به دژبان دستور داده‌ايم از فردا هيچ زن بي‌حجابي را به پايگاه راه ندهند.
در نيروي زميني و نيروي دريايي نيز براي کارمندان زن صحبت کردم و با خواندن آيات و روايات و کشاندن بحث حجاب به مسائل اجتماعي و سلامت جامعه و ارائه دلايل مختلف درباره لزوم حجاب اجباري ، موضوع را تبيين کردم و دست آخر نيز با بخشنامه، رعايت حجاب الزامي شد. بحمدالله اين تلاش‌ها نتيجه مثبت داشت و پس از تعطيلات نوروز، همه زنان کارمند در ارتش با روسري به محل کار خود مي‌آمدند. در وزاتخانه‌ها و سازمان‌هاي دولتي و حتي صداوسيما نيز به‌تدريج حجاب عملي شد و همه زنان با روسري از خانه بيرون مي‌آمدند. البته در روزهاي رفراندوم هنوز شماري از زنان بي‌حجاب بودند و با سر برهنه در پاي صندوق‌هاي راي حاضر شدند، ولي اين معضل اجتماعي خيلي زود جمع و جور شد و به سامان مناسبي رسيد.»
برگرفته از :  خاطرات دکتر حسن روحاني، جلد اول، صفحه 571-573