چاپ

بانو نیوز - تقریبا همه ما در اوایل رابطه خودمان را کاملا وقف عشقمان می کنیم و هیچ چیز دیگری به جز او برایمان مهم نیست. هر کاری برای خوشحال شدن او می کنیم چون با خوشحالی او خوشحالیم. تصورمان این است که با وقف کردن خودمان مسیر را برای یک رابطه شاد و پایدار هموار می کنیم. عشق کورمان می کند به طوری که حتی قادر نیستیم چیزهایی که جلوی چشممان اتفاق می افتد را ببینیم.
تصور می کنیم که همه تلاش هایمان را می بیند اما وقتی می بینیم تلاش ها متقابل نیست رنجش میگیریم و حتی نمی توانیم دلیل ناراحتی مان را به زبان بیاوریم به همین دلیل او متوجه این تغییرات نمی شود. ارتباط برقرار نکردن و تلاش های یک طرفه تمام چیزهایی که روزی خیلی زیبا بودند را از بین می برد. اینجاست که به این فکر می کنید واقعا از رابطه چه می خواهید.
شاد کردن همسرتان به قیمت نادیده گرفتن شادی خودتان رابطه را بدتر می کند.
بعضی ها ذاتا بخشنده هستند و به ظاهر در ازای بخششان هیچ انتظاری از طرف مقابل ندارند. اما در واقعیت خواه نا خواه انتظار بوجود می آید.
بعضی ها هم ذاتا گیرنده هستند. شاید خودشان این را نمی خواهند اما ذاتا بی توجه هستند. غریزه انسان ها به سمت تنبلی گرایش دارد. اگر کسی دائما و بدون هیچ انتظاری مراقبتان باشد و برای شما تلاش کند شما نیز بدون این که به جبران تلاش ها فکر کنید عادت می کنید که فقط او باید تلاش کند.
دهنده برای این که قلب گیرنده را به دست بیاورد بیشتر تلاش می کند به این امید که روزی لطف او را پاسخگو باشد. در رابطه قربانی کردن لازم است اما نه قربانی کردن خواسته ها و اولویت های خودتان فقط به خاطر شاد کردن طرف مقابل. اولویت های همسرتان بر شما برتری پیدا می کند و اینجاست که متوجه می شوید شما هیچ حقی در این رابطه ندارید. حتی درمی یابید علایقی که روزی برایتان خیلی مهم بود را از دست داده اید و دیگر خود واقعی خودتان نیستید. همان شخصی که در اوایل رابطه بودید.
از خودگذشتگی در رابطه

عشق یک معادله دو طرفه است
اگر به رابطه به عنوان یک معادله نگاه کنید می بینید که در رابطه دو نفر وجود دارند و اگر دهنده در این رابطه فقط یک نفر باشد رابطه یک طرفه ایجاد می شود.
معادله رابطه یک طرفه به این شکل است: 1+0=1
1 دهنده است و 0 گیرنده. وقتی دهنده در ازای تلاش هایش هیچ چیزی از گیرنده دریافت نمی کند در معادله تنها می ماند.
رابطه یک طرفه هر دو را خسته و ناامید می کند. گیرنده که عادت کرده بدون هیچ تلاشی دریافت کند حتی نمی تواند تشخیص دهد که چه مسائلی در رابطه وجود دارد. این عدم تعادل باعث خراب شدن رابطه می شود.
معادله رابطه باید به این شکل باشد: 1+1=2
2 نفر. در یک رابطه 2 نفر وجود دارند. در یک رابطه سالم تلاش های هر دو طرف لازم است. دو نفر که علاوه بر این که چیزهایی می دهند در مقابل چیزهایی هم دریافت می کنند. در یک رابطه سالم اگر یکی از طرفین بیشتر تلاش کند طرف دیگر هم باید در مقابل تلاش هایش را بیشتر کند. پس معادله می تواند به این شکل هم باشد: 2+2=4 یا 3+3=6 پس تعادل زمانی برقرار است که هر دو طرف به یک اندازه تلاش کنند.
ایجاد یک رابطه برابر
خواسته ها و نیازهای شما به اندازه خواسته ها و نیازهای همسرتان مهم هستند. پس درباره انتظاراتتان صحبت کنید تا رابطه محکم تری بسازید. وقتی درک کنید که هر دو مستحق عشق احترام برابر هستید رابطه بهتر و سالم تری خواهید داشت.
وقتی پیش خودتان تعیین کردید که در مقابل تلاش هایتان چه چیزی می خواهید آن را در آرامش با همسرتان در میان بگذارید. او را به بازخورد تشویق کنید و درباره انتظاراتی که دارید و ندارید بگویید و در مقابل از او هم بخواهید که انتظاراتش را به شما بگوید.
رابطه به معنای از خودگذشتگی نیست بلکه به معنای مصالحه و سازش است با کمی از خودگذشتگی که برای هر دو طرف لازم است. تنها در این صورت است که می توانید تعادل را در رابطه بوجود بیاورید.
همانطور که دوست دارید همسرتان را خوشحال کنید باید خوشحالی خودتان هم در اولویت و مهم باشد. اگر دائم تلاش کنید و در مقابل هیچ چیزی دریافت نکنید در نهایت خسته و ناامید می شوید.
گفتگو در رابطه بسیار مهم است. همیشه درباره انتظاراتتان با هم گفتگو کنید چون بعد از به هم ریختن رابطه از ناگفته هایی که باید می گفتید پشیمان می شوید. هیچوقت از بازگو کردن نگرانی هایتان نترسید. در این صورت هیچوقت رابطه سالمی نخواهید داشت.