بزرگنمايي:

آریا بانو -
بهزاد خداویسی: هنوز مرا با «سرنخ» و «روزگار جوانی» می‌شناسند
١٥٠
٠
فارس / بهزاد خداویسی گفت: سریال «سرنخ» از محبوب‌ترین کارهای کارنامه بازیگری من از نگاه مردم است. یعنی بعد از مدتی غیبت و کم کاری در عرصه بازیگری، مردم همچنان مرا به نام مصطفای «سرنخ» و مجید قصه‌های «روزگار جوانی» می‌شناسند.
«بهزاد خداویسی» که این شب‌ها بازپخش سریال «سرنخ» را در آی فیلم2 و مختص بینندگان فارسی زبان تاجیکستانی و افغانستانی دارد گفت: بازیگری هنر است، آن هم هنری جوششی متکی بر توان، شور و انگیزه و استعداد بازیگر، دغدغه‌های او و درگیری و ارتباطش با نقش. اگر بازیگری همه اینها را داشته باشد، فرقی نمی‌کند در چه دوره‌ای و با چه امکاناتی ایفای نقش کند.
وی افزود: البته برخی امکانات به یاری بازیگر خواهند آمد اما کار اصلی آن نقش همچنان بر دوش بازیگر است. شاید در گذشته این بار بر شانه‌های بازیگر بیشتر سنگینی می‌کرد و امروز کمتر. فضای مجازی و ارتباط با مخاطب را در این میان اتفاق خوبی می‌دانم که اگر آلوده به حواشی نشود راه ارتباطی خیلی خوبی میان بازیگر، هنرش و مخاطبان است. از سوی دیگر، فضای مجازی به بازیگر کمک می‌کند تا ظرفیت‌های خود را بهتر بشناسد و برای تغییر و ‌پیشرفت بر اساس ذائقه مخاطب تلاش کند.
وی درباره حضورش در مجموعه «سرنخ» نیز توضیح داد: سرنخ، سریال موفقی به ویژه در ژانر خودش بود. این مجموعه قصه‌هایی داشت که نه مطلقاً پلیسی و خشک بودند و نه دور از شم و شگردهای کارآگاهی. یعنی در حالی که شما سریالی پلیسی را دنبال می‌کردید، قصه‌های مصوری از چگونگی ارتباط عاطفی آدم‌ها را در آن می‌دیدید. ارتباط میان خانواده، مادر، پیچیدگی‌های روحی انسان‌ها و مواردی از این قبیل نیز در این سریال پررنگ بود و همین لطافت‌ها زمختی قصه‌های پلیسی را نرم می‌کرد. به این ترتیب، قصه‌ها نه فقط برای مخاطب علاقه‌مند به ژانر پلیسی بلکه برای مخاطب به طور عام جذاب بود. این موضوع، راز محبوبیت سرنخ و سازندگانش است که از شخصیت های قصه های خود خاطرات بصری پررنگی برای نسل علاقه مند به تلویزیون ساختند. همانطور که می دانید این سریال هنوز هم یکی از بهترین مجموعه های ایرانی است.
خداویسی درباره مجموعه «سرنخ» نیز به فارس گفت: این سریال از محبوب‌ترین کارهای کارنامه بازیگری من از نگاه مردم است. یعنی بعد از مدتی غیبت و کم کاری در عرصه بازیگری، مردم همچنان مرا به نام مصطفای سرنخ و مجید قصه‌های روزگار جوانی می‌شناسند. حتی برخی مرا با اسم مصطفی خطاب می‌کنند و هنوز هم گاهی برایشان همکار جوان امیرحسین اوصیایی هستم که ارتباط طنازانه شان با هم حلقه‌های معمایی قصه‌ها را پیش می‌برد. شاید باورش برایتان سخت باشد اما گاهی اگر جایی تصادف یا دزدی بشود، برخی به من که هنوز مصطفای قصه‌های سرنخ را به یادشان می‌آورم، مراجعه می‌کنند.
این بازیگر درباره انتخاب نقش‌هایش نیز توضیح داد: همیشه دوست داشته‌ام نقش‌های متفاوتی را تجربه کنم. حتی اگر نقش کوتاه، کمرنگ، منفی یا نقشی باشد که دیده نمی‌شود، باز هم اگر متفاوت باشد، آن را انتخاب می‌کنم. حتی پیش آمده است که نقش اصلی به من پیشنهاد شده و با خواندن فیلمنامه تصمیم گرفته‌ام نقش کوچک اما جذابی را به جای نقش اصلی بازی کنم. در این نقش کوچک لازم بوده است گریمی متفاوت داشته باشم و چندان هم دیده نشده‌ام اما برای درآوردن آن نقش زحمت زیادی کشیده‌ام. بنا بر این، در کارنامه هنری من از نقش سراسر مثبت تا نقش‌های منفی حتی نقش مامور ساواک هم دیده می‌شود. البته در سال‌های اخیر که اولویتم کارگردانی است کمی روی انتخاب نقش‌ها حساس‌تر بوده‌ام. تلاش کرده‌ام نقش‌هایی را بازی کنم که متفاوت‌تر از قبل است. اما شاید حالا آمادگی این را داشته باشم آن نقش‌های مثبت سال‌های پیش را در جایگاه مردی جاافتاده با گذر تجربه‌های پدرانه ایفا کنم. به عبارت دیگر، آماده هستم که نقش خودم را در زندگی بازی کنم. کاری که تلاش دارم در عرصه نویسندگی تجربه اش کنم.
وی همچنین در پاسخ به این سوال که کدامیک از نقش‌هایی که تا به حال ایفا کرده‌اید، بیشتر دوست دارید نیز عنوان داشت: همه نقش‌هایم را دوست داشته‌ام و برای ایفای‌شان از تمام توانم کمک گرفته‌ام، اما شاید به لحاظ عاطفی نقش معلم قصه «خمره» را در فیلم موفق و درخشان ابراهیم فروزش که در سال 70 کار شد، طور خاصی دوست داشته باشم. نقشی که تکرار نشد و سادگی و کششی که در کاراکتر ساده معلم بود، برای بسیاری از مخاطبانی که سریال ها و فیلم های مرا دنبال کرده اند، جذاب و دلنشین بوده است.
وی با بیان اینکه بازی در بیشتر ژانرها را تجربه کرده‌ام، اظهارداشت: در فیلم «من زمین را دوست دارم»، نقشم طنز بود و در کنار علیرضا خمسه کار کردم. در سریال سرنخ نقش پلیس را داشتم و در روزگار جوانی، دانشجو و نقاش بودم. نقش پرویز ثابتی یکی از مهره های ساواک را نیز بازی کرده‌ام. در نتیجه فکر می‌کنم هر بازیگری لازم است ژانرهای مختلف را تجربه و‌ در کارنامه کاری خود ثبت کند. همین طور من در مدیوم سینما با فیلم ضیافت استاد مسعود کیمیایی، ایران سرای من است از استاد پرویز کیمیایی، خمره از ابراهیم فروزش و فیلم‌های دیگری همچون بانی چاو، قاصدک، عصیان و... فعالیت پررنگی داشته‌ام. آغاز فعالیت هنری‌ام نیز با تئاتر بوده است و تا سال‌های اخیر همچنان تجربه بازی در صحنه تئاتر را دوست داشته‌ام و هر چند سال یک بار روی صحنه خود را محک می‌زنم. از سوی دیگر، همه تجربه‌های این سال‌ها را در عرصه کارگردانی به کار می‌برم.