بزرگنمايي:
آریا بانو-سوفیا جوان در رؤیاهایش می‌دید که هنرپیشه
شده است. او نخستین گام را برای تحقق آرزویش با پیروزی در مسابقه ملکه
زیبایی در ایتالیا برداشت. در 16 سالگی به عنوان سیاهی لشکر در «کجا
می‌روی» بازی کرد. 1954 نخستین نقش سینمایی‌اش را در «حیف که آدم بی‌سر و
پایی هستی» ایفا کرد.
برای لورن صعود به جایگاه ستاره بودن آسان نبود. او در فقر مطلق در
ناپل به سال 1934 متولد شده بود. مادرش به تنهایی او را بزرگ کرده بود. در
کشوری کاتولیک که اوج فاشیسم را تجربه می‌کرد. نام دومش «خلال دندان بود»،
به خاطر پا‌های لاغرش و در نهایت اولین نقش سینمایی‌اش را در سال 1950 ایفا
کرد.
او نام خود را در کنار بازیگرانی، چون مریلین مونرو و الیزابت تایلور و
اوا گاردنر به عنوان زیباترین زنان سینما تثبیت کرد در حالی که بهترین
نقش‌هایی که بازی کرد نقش زنان ستم‌دیده بود.
پیشرفت شغلی رؤیایی
سوفیا لورن با ایفای نقش اصلی در فیلم
«طلای ناپل» اثر ویتوریو دسیکا در سال 1954 به شهرت رسید. بزرگترین موفقیت
او در اوج فعالیت سینمایی‌اش بازی در درام جنگی «دو زن» (1960) بود. او به
خاطر بازی در نقش مادر جوانی که با دختر سیزده ساله‌اش ناامیدانه برای
ادامه بقا مبارزه می‌کند، جایزه اسکار بهترین بازیگر زن را دریافت کرد.
او خود مصائب و رنج‌های حاصل از جنگ را در
کودکی تجربه کرده است: «سرم پر از تصاویری بود که هیچگاه نتوانسته‌ام
پاک‌شان کنم.» خودش می‌گوید:«تا قبل از دو زن، من یک اجرا کننده بودم پس از
آن بود که بازیگر شدم.»
ویتوریو دسیکا کارگردانی که لورن او را
کاشف استعدادهای بازیگری خود می‌داند. او می‌گوید: «دسیکا سبب شد به خودم
باور داشته باشم. یاد بگیرم مهم نیست چند نفر قصد دارند سرنوشت مرا در دست
بگیرند. من و فقط خود من ناخدای کشتی خودم هستم. »
تحسین متقابل بود. دسیکا هم لورن را زنی
با خلاقیت و رفتار متفاوت می‌دانست که متفاوت‌تر از هر زن دیگری بر او اثر
گذاشته بود. دسیکا می‌گفت: «من به صورت او نگاه می‌کنم و به چشم‌های
فوق‌العاده‌اش و می‌بینم که او معجزه است. »
پس از فیلم «دو زن»، لورن مقابل بسیاری از
ستارگان سینما بازی کرد. از جمله مقابل کری گرانت در فیلم «خانه
قایقی»1958 و در مقابل پل نیومن در فیلم «لیدی ال» 1965 و برای بار دوم
برای فیلم «ازدواج به سبک ایتالیایی» نامزد اسکار شد.
«کنتسی از هنگ کنگ» نام فیلمی بود که
سوفیا لورن و مارلون براندو در آن شرکت کردند. کارگردان این فیلم چارلی
چاپلین بود. این نخستین و تنها فیلم رنگی چارلی چاپلین بود.
در سرزمین مادری‌اش شش بار جایزه بهترین بازیگری«دوناتلو» را تصاحب کرد. رکوردی که تا کنون پابرجاست.
نام سوفیا لورن و مارچلو ماسترویانی به
عنوان زوج افسانه‌ای سینمایی در تاریخ سینما ثبت شده است. این دو چندین
فیلم معروف با یکدیگر بازی کردند. لورن دیگر به ندرت نقشی را برای بازی در
فیلم می‌پذیرد. مرگ دوستش مارچلو در اواخر 1996 بحرانی را در زندگی او پدید
آورد.
بانوی خانواده
نقش مورد علاقه سوفیا لورن، مادر
ایتالیایی است. او علاقه زیادی نیز به آشپزی دارد. لورن در سال 1957 با
تهیه‌کننده پرنفوذ ایتالیایی، کارلو پونتی، ازدواج کرد. این موضوع جنجال
برانگیخت، چون مقامات ایتالیا طلاق پونتی از همسر سابقش را به رسمیت
نشناخته بودند.
پونتی و لورن 1966 با تابعیت فرانسوی دوباره ازدواج کردند. هنگامی که پونتی در سال 2007 درگذشت، ثروتی هنگفت برای لورن بر جای گذاشت.
سفیر ویژه سازمان ملل
لورن کودکان را دوست دارد. سازمان ملل
متحد در نوامبر 1992 او را به عنوان سفیر ویژه کمیساریای کمک به آوارگان و
پناهجویان و جانشین آدری هپبورن، هنرپیشه مشهور سینمای هالیوود که به سختی
بیمار شده بود، برگزید.
انجام این وظیفه درک و فعالیت
انسان‌دوستانه بالایی را می‌طلبد. او همچنین در زمینه مبارزه با سوء
استفاده جنسی از کودکان فعال بوده است.
هم اکنون سوفیا لورن بیشتر اوقات زندگی‌اش
را در سوئیس می‌گذراند. در 86 سالگی چیز‌های کوچک زندگی روزانه به او حس
خوشبختی می‌بخشند: «نگرش من به زندگی بسیار ساده است. من از همه خبر‌های
خوبی خوشحال می‌شوم که بچه‌هایم برایم درباره زندگی‌شان تعریف می‌کنند.»